personalizm/impersonalizm

Jak dużo dumasz, to dużo pisz. "Zaawansowana wiedza powinna zostać użyta do ustanowienia chwał Pana i w tym leży jej prawdziwy sens. Wiedza naukowa zatrudniona w służbę dla Pana i wszystkie podobne czynności są w rzeczywistości hari-kirtana, czyli gloryfikacją Pana." - 01.05.22 Zn.
Awatar użytkownika
artur
Posty: 24
Rejestracja: 28 lis 2006, 22:42
Lokalizacja: Południe
Kontakt:

Post autor: artur » 31 gru 2006, 17:51

Fajne tematy poruszacie (w wielu postach). Szkoda, ze nie mam wiecej czasu. Pozdrawiam.

Awatar użytkownika
Rasasthali
Posty: 641
Rejestracja: 23 lis 2006, 18:58
Lokalizacja: USA

Post autor: Rasasthali » 01 sty 2007, 14:55

balarama11 pisze:
Rasasthali pisze:Czekam na opinie innych osob.
ups ... nie zostałem potraktowany personalnie he he he, znaczy mam już nie pisać , potraktuję Cię personalnie i nie będę pisał

dodam tylko tyle ,ze istot? personalizmu jest upodmiotowienie osoby , a co za tym idzie szacunek dla innych dlatego użucie tego słowa w takim znaczeniu jest moim zdaniem wła?ciwe
Oczywiscie nie o to mi chodzilo. Probowalam zachecic inne osoby do wypowiedzi. Chociaz jestem kobieta, to jednak mowie prosto z mostu o co mi chodzi.

Awatar użytkownika
manasacandra
Posty: 12
Rejestracja: 24 lis 2006, 10:50
Lokalizacja: Baar, CH

Post autor: manasacandra » 01 sty 2007, 15:14

Tutaj jest jeszcze inna definicja ¨personalizmu¨.

Zrodlo http://www.philosophy.ucf.edu/pers.html

Personalism: A Brief Account

Personalism can be defined as the attempt to place persons and personal relationships at the center of theory and practice, and to explore the significance of personal catgeories across a variety of disciplines and traditions, including philosophical, theological, political, humanistic, and scientific.

On a very broad view it is difficult to say where the philosophy of personalism begins. One commentator (Gacka 1994) suggests that it extends back to Anaxagoras and can be traced through Socrates, Plato, and Aristotle, to Boethius who defines the person as "an individual substance of a rational nature" (Liber de persona et duabus naturis contra Eutychen et Nestorium , 512). The list continues with Augustine, Avicenna, and Thomas Aquinas, and into modern times with thinkers in both the rationalist and empiricist school of thought. This, however, is a very broad view.

It may be best to think of personalism as a philosophical and theological approach with roots in 19th-century thought. It reaches its most systematic expression in the 20th century. The German philosopher, theologian, and theorist of hermeneutics, Schleiermacher used the term 'Personalismus' in 1799 in his Discourses . In 1830, John Henry Newman spoke of the "method of personation" in his Fifteen Sermons Preached Before The University of Oxford . Cambridge philosopher John Grote called his metaphysical approach "personalism" (in Exploratio Philosophica , 1865). Something akin to personalism can be found in the 19th-century philosopher-psychologist Rudolph Herman Lotze's work Mikrokosmus (1856-58), and in the psychologist William Stern's Person und Sache (1906). The personalist tradition in Germany was advanced by the phenomenologist Max Scheler (1874-1928). This phenomenological approach to personalism influenced a number of French philosophers, as well as the thought of Karol Wojtyla (Pope John Paul II).

In France Charles Renouvier published Le Personnalisme in 1903. The central figure of French personalism is Emmanuel Mounier who wrote A personalist manifesto in 1938, and other works throughout the 1940s. Other French authors who might be considered personalists include Gabriel Marcel, Jacques Maritain, and perhaps, most recently, Emmanuel Levinas.

In 1901 the American George Holmes Howison employed the term 'personal idealism' in the sub-title of his book The Limits of Evolution . Mary Whiton Calkins called herself an "absolutistic personalist" and began to use the term personalism in 1906. The best known of the early American personalists is Borden Parker Bowne (1847-1910) who studied with Lotze in Germany, and was Professor of Philosophy at Boston University. He started what became known as the Boston School of Personalism. This movement included Edgar Sheffield Brightman (1884-1954), Walter George Muelder, and, the theologian Albert Cornelius Knudson (1873-1954), followed by philosopher Peter Anthony Bertocci, and in psychology, Harvard professor and student of William Stern, W. Gordon Allport. Martin Luthor King Jr. (1929-1968) recieved his Ph.D. at Boston University and studied with Brightman and Muelder. A California school of personalism was led by Ralph Tyler Flewelling (1871-1960) who founded The Personalist: A Quarterly Journal of Philosophy, Theology, and Literature (published 1920-79). Flewelling wrote: "To Personalism, personality is the supreme value. Society then should be so organized as to present every person the best possible opportunity for self-development, physically, mentally, and spiritually since the person is the supreme essence of democracy and hostile to totalitarianisms of every sort" ("Personalism" 1943). Other American personalists include the feminist Carol Sue Robb, Georgia Harkness, L. Harold DeWolf, S. Paul Schilling, John H. Lavely, John Lachs, and most recently at Boston University and Charles University in Prague, Erazim Kohak. The Personalist Forum was founded in 1985 by Thomas Buford to take over where Flewelling's The Personalist left off.

Personalist philosophy takes personal categories seriously. Erazim Kohak writes: "In a technological age, philosophy inevitably faces a constant temptation to become a techne . Much of contemporary philosophical writing is based on the unspoken assumption that ultimate reality is impersonal, either infrapersonal matter in motion, drives, and gratification, or suprapersonal, whether "History" or "system." The problems that occupy many contemporary philosophers are again not the problems of persons, but problems of textual scholarship or of conceptual systems, and the language in which much philosophical writing is done is not the language of persons but the private language of philosophical technicians." Personalism denies that discourses of subpersonal processes or superpersonal forces are adequate for capturing the concept of person.

Personalism is a philosophy predicated upon the irreducibility and primacy of personal categories, that is, the kind of categories that govern the meaningful interaction among personal beings--categories of meaning rather than cause, of respect rather than force, of moral value rather than efficacy, of understanding rather than explanation. While we recognize the legitimacy of materialistic categories derived from the metaphor of matter in motion and of vitalistic categories derived from the metaphor of need and satisfaction for certain purposes, we regard them as derivative, special case theories legitimate within the basic framework of personal categories. It is moral categories that we consider epistemologically and ontologically fundamental, not merely a peculiarity of human subjects but most approximating the ultimate structure of reality. (Kohak)

Personalism finds a primacy in the ethical or moral realm. Thus, for example, in dealing with environmental issues, for personalism morality and what we owe to others take precedence to questions of utility. In political contexts, persons and their lifeworlds take precedence to systems or structures. In psychology and cognitive science, personal levels of explanation take precedence over subpersonal categories. Ontologically and epistemologically, personal or "moral" categories are irreducible to impersonal systems, or subpersonal processes. Personalism is thus an attempt, in an age of increasing depersonalization, to defend both the concept and the reality of persons.

If there is consensus among personalists concerning the primacy and importance of the person, there is no dogma or unified doctrine that further constitutes a personalist ideology. Although the majority of personalists have been theists, there is no unified theology, or even a requirement that to be a personalist one must believe in God. There are no agreements about methods or definitions; indeed, even the definition of 'personhood' remains an open question.

A large number of personalist academics are associated with the International Forum on Persons , based at Oxford, England. This group organizes an international and interdisciplinary conference every other year. Further information is available at The Personalist Forum . Also see a statement on personalism by Gregory Gronbacher at the Center for Economic Personalism. And several extensive bibliographies and on-line texts related to concepts of person, self, personal identity, and personalism are available at Research Sources

Awatar użytkownika
artur
Posty: 24
Rejestracja: 28 lis 2006, 22:42
Lokalizacja: Południe
Kontakt:

Post autor: artur » 01 sty 2007, 16:00

Rasasthali pisze:Chociaz jestem kobieta, to jednak mowie prosto z mostu o co mi chodzi.
I o to chodzi. ;) Wszytkiego Dobrego. :)

Awatar użytkownika
gndd
Posty: 457
Rejestracja: 23 lis 2006, 18:24

Post autor: gndd » 01 sty 2007, 17:25

Rasasthali pisze:
balarama11 pisze:nurt,pojęcie "personalizm" odnosi się nie tylko do teologii, do naszego zrozumienia Boga , ale również do człowieka i kładzie nacisk na ważno?ć jednostki jako osoby, z jej godno?ci? , uczuciami, rozumem, itd....
A skad to? Wydaje mi sie ze to jedynie Iskconizm, slang z ktorymi powinnismy walczyc!! Przynajmniej nigdy poza Iskconem nikt tego slowa tak nie uzywal wedlug mojego doswiadczenia.

definicja PWN:
http://sjp.pwn.pl/lista.php?co=personalizm
To ja cos zacytuje, cos co moze blizsze jest iskonowemu uzyciu tego slowa.

W Oxford English Dictionary mozna znalezc kilka definicji personalizmu (przytocze jedna), tylko jedna impersonalizmu. Dla ulatwienia dodam jeszcze jedno slowo...
impersonal
3. Not possessing or endowed with personality; not existing or manifested as a person.
ex.: 1875 POSTE Gaius I. (ed. 2) 64 Slaves being regarded as impersonal men.

personalism
1. The quality or character of being personal; a theory or system based on subjective ideas or applications.

impersonalism
The character of being impersonal; the absence of personal contacts. So impersonalist, one who is, or aims at being, impersonal; impersonalistic a.
[Nieudolne tłumaczenie: impersonalny - Nie posiadajacy lub nie obdarzony osobowoscia; nie istniejacy lub nie przejawiony jako osoba. Przyklad: Niewolnicy uwazani sa za ludzi impersonalnych (i.e. pozbawionych osobowosci - przyp. tlum.)
personalizm - cecha bycia osobowym; teoria lub system oparty na subjektywnych ideach lub (ich) zastosowaniu.
impersonalizm - cecha bycia bezosobowym; nieobecno?ć osobistych kontaktów. Tak więc impersonalista to kto?, kto jest bezosobowy lub ma na celu stanie się takim.]

W tych definicjach mamy zastosowanie słów personal, personalism oraz impersonalism w innych kontekstach niż teologiczny i w znaczeniu blizszym temu, w jakim uzyto ich w tym watku. No ale jest to nadal jezyk angielski. Poniżej przytocze wiec cytat na temat personalizmu. Zródło: Mały słownik terminów i pojęć filozoficznych, 1983, Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax.

"PERSONALIZM <lc. personalis = osobisty>
Termin zaproponowany przey F. E. D. Schleiermachera na okre?lenie przeciwstawnej panteizmowi wiary w osobowego Boga oraz przez Ch. Renouviera na okre?lenie jego własnego systemu filozoficznego, a podjęty i rozszerzony we współczesnej kulturze na okre?lenie kierunku, w którym zagadnienia antropoligiczne, psychologiczne, poznawcze, etyczne koncentruj? się wokół pojęcia osoby lub osobowo?ci ludzkiej. W centrum ?wiata warto?ci personalizm umieszcza dobro i rozwój osoby ludzkiej jako nadrzędn? zasadę, której s? przyporz?dkowane wszystkie partykularne dobra realizowane przez człowieka w wyniku jego wolnej działalno?ci. Nazwę "personalizm" można zastosować do każdej doktryny uznaj?cej szczególn? rolę i warto?ć osoby ze względu na ni? sam?, dostrzegaj?cej w człowieku byt nie tylko biologiczny i historyczny, ale przede wszystkim taki, który wykracza poza naturę i poza historię (m.in. B.P. Bowne, R.T. Flewelling, J. Ward, E.S. Brightman, J. Rozce, A.E. Taylor, W. Stern, E. Sprager, M. Scheler); a także do programu postuluj?cego rozwój osoby ludzkiej jako cel życia społecznego i głosz?cego prymat warto?ci osobowych (rozumu, wolno?ci) przed warto?ciami ekonomicznymi i strukturami społecznymi, które warunkuj? ich postęp i rozwój (E. Mounier, przeciwstawiaj?cy personalizm indywidualizmowi). Najbardziej reprezentatywn? ostaci? współczesnego personalizmu jest personalizm chrze?cijański, nawi?zuj?cy do klasycznej tomistycznej koncepcji osoby (J. Maritain, E. Gilson, M.-d: Chenu); wg tej koncepcji: a) absolut jest bytem osobowym, c) człowiek jako osoba przekracza swoj? natur? i zwi?zanymi z ni? prawami i potrzebami relację: jednostka należ?ca do gatunku - gatunek, i nie może być nigdy traktowana instrumentalnie jako rzecz. Do współczesnych personalistów luĽniej zw?zanych b?dĽ nie zwi?zanych z tradycj? tomistyczn? należ? obok E. Mouniera - G. Marcel, K. Jaspers, a także P. Teilhard de Chardin i S. Weil."


Wydaje mi się, że tutaj znajdujemy elementy styczne do znaczenia slowa personalizm w użyciu "bhaktowskim" - nie traktowanie ludzi przedmiotowo - chociaż może w nieco innym kontek?cie. Nie jest to zapewne definicja, o która prosiłas, ale wydaje mi się, że nawet je?li używamy tych słów w "naszym" znaczeniu, to użycie to jest intuicyjnie bliskie akceptowanemu znaczeniu słowa "personalizm". A co Ty s?dzisz?

Zapewne można by zrezygnować z użycia tych słów gdyby?my mieli lepsze propozycje. Kto? ma?

A swoja drog? to ciekawe, sk?d słowa te pojawiły się w tym znaczeniu w ISKCONie. Czy Srila Prabhupada używał ich w ten sposób? Kto? wie?

balarama11
Posty: 337
Rejestracja: 23 lis 2006, 21:23

Post autor: balarama11 » 02 sty 2007, 07:00

Rasasthali pisze:[

Oczywiscie nie o to mi chodzilo. Probowalam zachecic inne osoby do wypowiedzi. Chociaz jestem kobieta, to jednak mowie prosto z mostu o co mi chodzi.
Aha , to jeszcze nawi?zuj?c do słowa "personalizm" napiszę ,że jeste? sympatyczn? i miła osb? Rasathali . Zyczę -Maha łaski Kryszny [slang Isckonowy :) ] dla Ciebie i Twego męża

czym siem [slang nie-Isckonowy]


ps
a jesli chodzi o 'slang'[specyficzne słowa , wyrażenia, choć nie wydaje mi się żeby słowo persnalizm było takowym] to osobi?cie uważam ,że jest zjawiskiem pozytywnym
1- je?li w danej grupie powstaj? jakie? 'slangowe' specyficzne słowa, wyrażenia, tzn. ,ze w tej grupie s? zazwyczaj fajne relacje międzyludzkie,że ta grupa żyje
2 -slang też poprzez sw? specyfikę poniek?d tworzy i umacnia zwi?zki w danej grupie
3- język jest żywym tworem

pps
oczywi?cie czasami slang może być czym? negatywnym

balarama11
Posty: 337
Rejestracja: 23 lis 2006, 21:23

Post autor: balarama11 » 02 sty 2007, 07:55

A je?li chodzi o t? definicję ze słownika PWN
personalizm
1. &laquo;koncepcje filozoficzne przyjmuj?ce za punkt wyj?cia problematykę osobowo?ci ludzkiej pojmowanej jako byt natury duchowej&raquo;
2. &laquo;kierunek psychologiczny, według którego różne funkcje psychiczne s? ?ci?le ze sob? zwi?zane&raquo;



Ta definicja personalizmu odnosi się do problematyki osobowo?ci ludzkiej , więc rozszerzona zawiera w sobie też aspekt poszanowania dla drugiej osoby
Te definicje ,musz? być z natury krótkie i zwięzłe, więc one chyba nie do końca s? w stanie przedstawić w pełni dane pojęcie .

Nawet w opisie ksi?żki JanaOlofaBengtssona, o którym chyba co? wspominała? -personalizm jawi się również w kategoriach relacji międzyludzkich i nie sprowadza się li-tylko do teologii
The Worldview of Personalism
Origins and Early Development Jan Olof Bengtsson
Description
Personalism is understood today as the name of an important current in twentieth-century thought which, inspired by the Christian and humanistic traditions of the West, has sought to deepen our understanding of the meaning and value of human personhood. Opposing both individualism and collectivism, personalism has stressed the uniqueness of each person, the meaning and value of interpersonal relations, and the unity that holds persons together and is, ultimately, also personal in itself: the person of God. Personalism's insights into the nature of personhood have broad implications for our view of ethics, politics, education, and religion.

http://www.oup.com/us/catalog/general/s ... 0199297191

no i tyle z mojej strony, bo nie chce mi się już rozwodzić nad tym jednym słowem

Awatar użytkownika
Rasasthali
Posty: 641
Rejestracja: 23 lis 2006, 18:58
Lokalizacja: USA

Post autor: Rasasthali » 02 sty 2007, 13:29

Wydaje mi się, że tutaj znajdujemy elementy styczne do znaczenia slowa personalizm w użyciu "bhaktowskim" - nie traktowanie ludzi przedmiotowo - chociaż może w nieco innym kontek?cie. Nie jest to zapewne definicja, o która prosiłas, ale wydaje mi się, że nawet je?li używamy tych słów w "naszym" znaczeniu, to użycie to jest intuicyjnie bliskie akceptowanemu znaczeniu słowa "personalizm". A co Ty s?dzisz?

Zapewne można by zrezygnować z użycia tych słów gdyby?my mieli lepsze propozycje. Kto? ma?

A swoja drog? to ciekawe, sk?d słowa te pojawiły się w tym znaczeniu w ISKCONie. Czy Srila Prabhupada używał ich w ten sposób? Kto? wie?
Dzieki. Brzmi dobrze. W potocznym jezyku polskim nigdy nie zetknelam sie z tym znaczeniem, co wiecej, gdy uzywalam tego slowa w tym kontekscie nikt mnie nie zrozumial i musialam podawac definicje slowa. Czy Wy tez macie tego typu problemy?

NIe wiem czy Prabhupada uzywal tego slowa w ten sposob, zrobie folio search jak przyjde do domu, bo sobie nic nie przypominam. Dobry punkt.

Chcialabym tylko zebysmy wszyscy byli bardziej swiadomi slow ktorych uzywamy, szczegolnie jesli sa ta znaczenia dosc 'egzotyczne' w stosunku do ludzi na 'zewnatrz'. Stad wywolalam te dyskusje - sama tez sie czegos nauczylam. :-)

Moj maz mowi, ze jezyk jest zywy i slowa ciagle nabieraja nowych znaczen i mozemy w tym uczestniczyc. Lecz milo by inni nas jednoczesnie swobodnie rozumieli.

naturalbeat

Post autor: naturalbeat » 03 sty 2007, 12:35

definicja slownikowa jest zbyt uboga aby wytłumaczyć znaczenie słowa, nadmienie jeszcze ze ten sam słownik dla hasla osobowo?ć podaje nastepuj?ce znaczenia:
1. «człowiek o cechach wyróżniaj?cych go spo?ród innych ludzi»
2. «cało?ć stałych cech psychicznych i mechanizmów wewnętrznych reguluj?cych zachowanie człowieka»

ParamatmaDas
Posty: 619
Rejestracja: 16 maja 2012, 04:06

Re:

Post autor: ParamatmaDas » 01 wrz 2012, 02:43

Cala ideaa zasadza sie na tym ze Bog jest Doskonaly/ A skoro jest doskonaly i perfekcyjny musi miec w sobie WSZELKIE DOSWDCZENIA. Gdyby wiec byl jedynie jako energia, jako blask, czy swiatlosc, a nie mial by w sobie dosdcznia persolnalengo osobowsci, jak my mamy - wtedy by nie byl doskonaly. Mial by brak. Bog jest w naszej teologii osoba (choc ma tez aspekt bezosobowy.)Co wiecej osoba jest pierwotna w stosnku do innych aspektow.Bog JEdnak dla doskonalsci jest OSOBA. Presonalizm to szukanie tego za w tym jest osoba.
Rasasthali pisze:Czekam na opinie innych osob.
Wydaje mi sie ze to wazny punkt. mozna uzyc to tez w kontekstach relacji miedzy ludzmi. Co prawda nasze relacje osobowe sa odbiciem relacji ze swiata duchwego, ale jednak odbicie ma pewne cechy, kontry wspolne z orginalnym przedmiotem. Skoro osobowsc jest pierwtna do energii to i nazwanie maha- mantry per - "HARI NAM PRABHU", czy wogel caego procesu Syzbyy Oddania jako persolanizacji naszej relacja z OSOBA BOGA a nami tez osobami.

Mysle ze mozna to uzwac na wiele sposob. Personalizm to ciekawe zalozenie i napewno dajace ciekawa alternatywe dla filzfii bezosobwych. Jest tez taka filozfia personalizmy w humanizmie, po czesci mysle ze nurt egystencjalizmu mozna zaliczyc do personalizmu, a wiec Sartre, NIetsche, Kirkegard, Toustoj i wielu innych. Dla nas bhaktow widzenie OSOBY za wsztskim co sie zdaza jest chyba jakas dobra nauka.

No ale nie wiem:) Pomyslmy...

ODPOWIEDZ