Dlaczego "nauka" neguje istnienia Boga?!

[V-K]

Obecna, światowa, uznana powszechnie nauka nie może udowodnić istnienia Boga ani Go zanegować. Dlaczego?!
Dzieje się tak dlatego, iż światowa nauka jest do gruntu materialistyczna, i dysponuje wyłącznie narzędziami i metodologią materialistyczną. A nauka oparta wyłącznie o taką metodologię, nie jest w stanie, żadnym sposobem sięgnąć do świata duchowego oraz Tego który go zamieszkuje czyli Krsny, nie ma bowiem takich możliwości. Materialistyczna metodologia poznania panująca obecnie w nauce, nie może wyjść poza materie i jej prawa. Świat bowiem duchowy i poznanie go rządzą się innymi, duchowymi prawami.Na próżno więc można oczekiwać od materialistycznych naukowców udowodnienia istnienia Bogą bądź zanegowania jego istnienia... !

[trigi]

Dlaczego "nauka" neguje istnienia Boga?!

Biblia i Koran nie daja odpowiedzi na dręczęce swiat nauki pytania i zostały odrzucone na rzecz ustanowienia autorytetu swieckiej nauki.
Przede wszystkim zadają fundamentalne pytania dotyczące praw natury:
1. Czym są te prawa i czy ich charakter jest uniwersalny?;
2. Czy są wyjątki odtych praw? Dokładniej mówiąc: czy istnieją cuda?;
3. Czy zbiór praw natury jest jednolity, czy może istnieją alternatywne zbiory dla innych wszechświatów, dla osobnych rzeczywistości?
„Izaak Newton mylił się, twierdząc, że wszechświat musiał zostać stworzony przez jakiegoś Boga, bo nic nie powstaje z chaosu. Nieprawda, to właśnie chaos jest drożdżami wszystkiego!”.
Powołując się na swoje wieloletnie badania, Hawking pisze, że „najnowsze ich wyniki, w tym symulacje matematyczne, pokazują, iż nie ma żadnego stwórcy wszechświata, a fizyka i mechanika kwantowa doskonale zastępują religię. Wszechświat najpewniej powstał z niczego. Spontanicznie. Taki jest po prostu bieg rzeczy: od nicości do komplikacji. Spontaniczne tworzenie też jest dowodem na istnienie czegoś, jakichś praw, których jeszcze nie znamy, nie rozumiemy ich, a jedynie domyślamy się ich istnienia. Oczywiście przez ową »nicość« należy rozumieć też jakąś jakość”. W tym miejscu należałoby posłużyć się zamieszczonym w książce superskomplikowanym dowodem z mechaniki kwantowej, ale coś takiego byłoby dla nas, przeciętnych zjadaczy chleba, raczej niestrawne, więc możemy autorom uwierzyć na słowo.
Hawking twierdzi, że fundamentalne jest inne pytanie: „Dlaczego wszechświat istnieje, dlaczego my istniejemy? Czy można na to odpowiedzieć, nie posługując się parametrem absolutu, Boga, prastwórcy?”. Można – odpowiada na swoje pytanie Hawking. Pytanie „dlaczego istniejemy?” musimy zadawać ostrożnie i z pewną pokorą dla uniwersum, bowiem „współczesna nauka potrzebuje kilku nakładających się mechanizmów i teorii do opisania wszechświata. W środowisku, które zawiera czarne dziury, super czarne dziury, ciemną materię i ciemną energię, nie mamy prawa zakładać, że jesteśmy jedyni we wszechświecie. Nie wolno nam nawet twierdzić, że istnieje tylko jeden wszechświat. Przeciwnie, najprawdopodobniej, a właściwie już na pewno, istnieje wiele wszechświatów równoległych, być może z odmiennymi od naszych prawami fizyki”.
„Wielki projekt” rozpoczyna się od przeglądu historii koncepcji filozofii i nauki dotyczących powstania wszechświata.Z tego punktu widzenia najbliżsi współczesnej nauce wydają się starożytni Grecy (jońska filozofia przyrody), którzy twierdzili, że cała rzeczywistość rządzi się swoimi odwiecznymi prawami i żadni bogowie nie mają na to najmniejszego wpływu. Później było już tylko gorzej, bo centralne miejsce nauki zajął Stwórca. W chrześcijańskiej Europie Bóg stał się początkiem wszystkiego, a ziemia, którą stworzył – środkiem tego „wszystkiego”. Dopiero Kopernik zburzył ową koncepcję. Ale nie do końca, bo przecież w odmiennych wersjach Bóg – stwórca wszechrzeczy – przetrwał do dziś i nadal ma się dobrze. „To niedorzeczność – pisze Hawking. – Współczesna mechanika kwantowa opisująca ruch elektronów wystarczająco dokładnie objaśnia akt stworzenia. Na tyle dokładnie, że Boga możemy już włożyć między bajki”.

Niestety, te bajki powtarzane są odtysiącleci i ciągle padają na podatny grunt – także w świecie nauki. Warto przytoczyć tu pewien model myślowy zbudowany w roku 1952 przez zdeklarowanego ateistę Bertranda Russella. Pisał on tak: „Jeśli powiem, że gdzieś tam, między Marsem i Ziemią krąży po okołosłonecznej orbicie eliptycznej porcelanowy czajniczek, to nikt, absolutnie nikt nie umiałby udowodnić, że to twierdzenie jest nieprawdziwe (oczywiście musiałbym dodać, że malutki czajniczek jest niewidzialny dla najczulszych teleskopów). A jednak zostałbym słusznie wyśmiany za nonsensowność takiego twierdzenia. Gdyby jednak stało się ni stąd ni zowąd tak, że istnienie mojego czajniczka potwierdziłyby nagle odnalezione pradawne manuskrypty i jeśliby te księgi odczytywano przez stulecia co niedzielę w kościele, a ich treści nauczano dzieci od maleńkości, to niewiara w czajniczek nagle stałaby się przejawem dziwnej i godnej pogardy ekscentryczności. Dziś. Bo jeszcze pięć wieków temu niewierzących w czajniczek palono by na stosach. Oto cała prawda o religii”.

Porcelanowy czajniczek Russella jest tak samo dobry i wiarygodny jak Bóg Indian, Arabów czy chrześcijan. Hawking wiele miejsca w swoim dziele poświęca tak zwanej ogólnej teorii pola. Czyli teorii wszystkiego. Takiego jednego jedynego wzoru opisującego w elegancki sposób całą otaczającą nas rzeczywistość poszukiwaną od stuleci. Einstein tropił ogólną teorię pola przez całe życie. Przez chwilę wydawało się, że jest nią właśnie słynne E=mc2. Ale nie było. Czy taki wzór w ogóle istnieje? W sensie algebraicznym raczej nie – odpowiada Stephen Hawking i dodaje, że samo prawo grawitacji może być dowodem na to, że coś może powstać z niczego bez udziału nadprzyrodzonego czynnika, któremu na imię Bóg. Antagoniści takiej koncepcji (nie tacy, którzy nadal wierzą, że wszechświat powstał 6 tys. lat temu, ale ci, którzy próbują polemizować, posługując się racjonalnymi argumentami) pytają w tym momencie o Wielki Wybuch. Do aktu kreacji naszego wszechświata doszło (co wynika z modelowych obliczeń) około 14,5 miliarda lat temu. Co było wcześniej? – pytają i sami sobie odpowiadają – Nic. A granica pomiędzy Nic i Coś to jest właśnie tchnienie Stwórcy… Otóż nie – odpowiada Hawking: „Wielki Wybuch wcale nie był początkiem czegokolwiek, tylko jednym z nieskończonej liczby podobnych zdarzeń w niekończącej się historii czasu i przestrzeni. Co więcej, poszczególne wszechświaty nie istnieją (a raczej nie tylko istnieją) kolejno po sobie, ale egzystują sobie równolegle w wielowymiarowej przestrzeni. Ta przestrzeń ma najprawdopodobniej dziesięć wymiarów wzajemnie się przenikających. Maleńkimi bramkami pomiędzy wszechświatami są być może supermasywne byty materii o nazwie »czarne dziury«. W nich i w ich okolicy pojęcia przestrzeń, czas, materia i energia przestają istnieć jako odrębne wartości i stają się tożsame”.
Jak już pisaliśmy, „Wielki projekt” wywołał prawdziwą furię nie tylko u ortodoksyjnych chrześcijan, ale nawet u naukowców, którzy do tej pory sytuowali się na pozycjach agnostyków. Powody są dwa: po pierwsze – od kilku lat Kościół przebąkiwał, że „wielki Hawking” jest bliski nawrócenia i ogłoszenia, iż „bez Boga nie byłoby niczego”; po drugie – „nauka rozczarowuje i bez pierwiastka absolutu nie potrafi wyjaśnić już niczego, czyli nie zrobi ani kroku dalej”. To coś w rodzaju słynnej „stałej kosmologicznej” stworzonej przez Einsteina. No i nagle taki cios w postaci „Wielkiego projektu”. Tymczasem – jak dowodzi Hawking – koncepcja paradoksu Boga nie jest niczym nowym. Jego istnienie jest przecież sprzeczne nie tylko ze współczesną nauką, ale także z czystą logiką. Aby to zrozumieć, trzeba tu przywołać istotne rozważania szkockiego filozofa Davida Hume’a, który już w roku 1779 tak pisał w „Dialogach o religii naturalnej”: „Hipoteza istnienia Boga jest sprzeczna ze zdrowym rozsądkiem i logiką. Załóżmy bowiem na chwilę, że Bóg istnieje. No i co z tego? Cóż to wyjaśnia? Nic. Tylko tworzy kolejne, nieskończone pytania, na przykład o jego naturę. Ale nie przede wszystkim. Ustalenie, że cokolwiek istnieje, pozwala przecież przewidzieć jakieś przyszłe zjawiska. W tym przypadku nic podobnego nie ma miejsca. Nawet jeśli założymy istnienie jakiegoś Stwórcy, to nic o nim, absolutnie NIC nie potrafimy powiedzieć. Jeśli nie potrafimy, to znaczy, że takiego bytu nie ma”. Jedna z odważniejszych recenzji „Wielkiego projektu” ukazała się w „Los Angeles Times”. Michael Mootock – znany komentator tego, co dzieje się w świecie nauki – napisał tak: „Argumenty użyte w książce przekonują i przybliżają nas do postrzegania wszechświata – a być może wielu wszechświatów – w sposób nareszcie odbiegający od nadnaturalności. Podziwiam nowoczesne ujęcie nauki w całej jej złożoności i niejednoznaczności”.
Nie mniejszym fanem dzieła jest Richard Dawkins: „Darwin wyrzucił Boga z biologii, ale w jakiś sposób trzymał się on jeszcze w fizyce na zasadzie nieoznaczoności. Hawking zadał ostateczny cios tej koncepcji”. Antytezą dla entuzjastycznych recenzji była publikacja w konserwatywnym „The New York Times”, w której Dwight Garner napisał, że Hawking w „Wielkim projekcie” rozczarowuje „pustką intelektualną”. O co chodzi? O kwestię bardzo ważną. Oto ortodoksja religijna zaczyna przesuwać się na kolejne z góry upatrzone pozycje. Tak było po opublikowaniu przez Darwina dzieła „O pochodzeniu gatunków drogą doboru naturalnego”, tak jest i obecnie. Oto podniosły się głosy, że być może Hawking ma jakąś swoją rację, kiedy twierdzi, że do stworzenia tego wszechświata (i innych) nie był potrzebny Bóg, bo wystarczyły prawa fizyki, ale tu zaraz rodzi się kolejne pytanie: KTO STWORZYŁ PRAWA FIZYKI? I tak oto powstaje kolejny bastion, kolejne okopy Świętej Trójcy ufortyfikowane przez nieco światlejszych koryfeuszy religii. Z tym, że w taki sposób byty Boga i nauki można mnożyć w nieskończoność. Tak jak i samych bogów. Ale w dziele Hawkinga i Mlodinowa znajdziemy odpowiedź i na tak postawioną kwestię: „Prawa natury, które są wymagane dla powstania materii, a później form życia, wydają się istnieć we wszystkich przenikających się wszechświatach przez czysty przypadek. Po prostu są przypadkowo takie, a nie inne i być może wcale nie jednolite dla całego uniwersum”.

B.G.16.04 Wyniosłość, pycha, złość, zarozumiałość, opryskliwość i ignorancja – te cechy, o synu Prthy, właściwe są demonicznej naturze. 16.04 Znaczenie: Werset ten opisuje królewską drogę do piekła. Demony pragną popisywać się swoją religią i postępem w nauce duchowej, mimo iż nie przestrzegają żadnych zasad. Zawsze są wyniośli i pyszni z posiadania jakiegoś wykształcenia czy też bogactw. Chcą być czczeni przez innych i pragną powszechnego poważania i szacunku, mimo iż na niego nie zasługują. Denerwują się błahostkami i są wtedy bardzo opryskliwi. Nie wiedzą co wypada, a co nie wypada. Robią wszystko własnowolnie, kierując się własnym kaprysem, i nie uznają żadnych autorytetów. Te demoniczne cechy posiadają już od zarania swoich ciał, w łonach swoich matek, i manifestują je wszystkie, kiedy wzrastają.

Jak mozna tak bluznić Bogu za pomocą nauki i spekulacji o czajniku? Dla materialistów Bóg jest martwy jak czajnik. Dlatego manifestuje sie im jako śmierć.

[Vaisnava-Krpa]

Kim jestem czyli czy naukowiec może wierzyć w Boga

http://forum.waisznawa.pl/viewtopic.php?f=25&t=1890



Reprezentacja demona Kamsy:

"Kamsa utrzymuje ateistyczną interpretację słownikową za prawdziwe naukowe
wyjaśnienie pism świętych i nadal pozostaje przy swoim lęku i awersji do transcendencji.
Kamsa używa tych leksykograficznych tłumaczy do tłumienia pierwszych podejrzanych
objawów jakiejkolwiek prawdziwej wiary w transcendencję. Król Kamsa wie bardzo dobrze,
że jeśli raz pozwoli się na wzrost wiary, ta z pewnością zburzy wszystkie jego empiryczne
perspektywy.

Istnieją historyczne podstawy do takich obaw. Zatem, jeśli empiryczna dominacja ma
pozostać nienaruszona, należałoby niezwłocznie obalić transcendentalną herezję w chwili,
gdy tylko zaistnieje zagrożenie pojawienia się jej. Król Kamsa, działając pod wpływem tego
tradycyjnego strachu, nigdy nie ociąga się w podjęciu naukowych środków ostrożności i
wyznaczenia empirycznych nauczycieli w pismach, wspieranych przez zasoby słownika i
gramatyki oraz wszelkie empiryczne subtelności aby, wysuwając zwodnicze argumenty
oparte na hipotetycznych zasadach, obalić prawdziwą interpretację wiecznej religii,
objawionej w pismach świętych.

Kamsa jest silnie przekonany, że wiara w transcendencję może być efektywnie stłumiona
przez empiryzm, jeśli na samym początku podjęte zostaną natychmiastowe i decydujące
kroki. Porażkę ateizmu w przeszłości przypisuje zaniedbaniu podjęcia takich kroków,
zanim błędne teistyczne rozumowanie miało czas rozprzestrzenić się wśród fanatycznych
mas.

Ale Kamsa zdaje się nie liczyć ze swoim przeciwnikiem. Kiedy rodzi się Kryszna, jest w
stanie pokrzyżować wszystkie złowieszcze zamiary tych, których osobiście powiadamia o
Swoim pojawieniu się. Pozornie bezprzyczynowa wiara ukazana przez osoby, bez
względu na wiek, płeć i warunki, może wprawić w zakłopotanie fanatycznych empirystów,
którzy z zasady są przeciwni Prawdzie Absolutnej, którego pojawienia nie da się pogodzić
z dominacją empirystów.

Żadne niesprzyjające wysiłki empirystów, których rządy do tego czasu wydają się być
świetnie zakorzenione w umysłach zwiedzionych dusz tego świata, nie mogą odwieść
nikogo od podążania jedynie za Prawdą, kiedy właśnie manifestuje On Swoje narodziny w
celu czystego poznania duszy. " - Pokonać demony cz.2 Putana

[trigi]

To jest fakt musza sie wysilic aby odrzucac personalna filozofie cały czas.
Ale my musimy być ostrożni:
BG 2.12 Znaczenie: (...)Podobnie, jak oznajmia to Czwarty Rozdział tej książki, nikt poza wielbicielami Pana nie może zrozumieć mistycyzmu Bhagavad-gity ani poznać jego smaku. Nie mogą też przeniknąć Gity osoby, które zazdrosne są o samo istnienie Pana. Zatem tłumaczenie Gity przez filozofów Mayavadi jest jak najbardziej błędną prezentacją całej prawdy. Pan Caitanya zabronił nam czytania komentarzy Mayavadi i ostrzegał, że ten, kto próbuje zrozumieć ich podejście do Gity, traci wszelką siłę, aby zrozumieć jej prawdziwą tajemnicę.(...)

[robson]

To że nie jestem ciałem tylko duszą nie jest kwestią wiary ale zrozumienia.Kwestią wiary może być istnienie Boga ale tylko do czasu.Jego istnienie można udowodnić przy pomocy odpowiednich pytań i odpowiedzi na nie.
Nauka materialistyczna tak naprawdę nie jest żadną nauką tylko zbiorem informacji prawdziwych lub fałszywych.

[V-K]

Prabhu Robson!
Wiara i zrozumienie, to pojęcia różne ale zamienne w kwestii poznania Boga.
Otrzymujesz zrozumienie, gdyż wierzysz, a wierzysz gdyż rozumiesz. Nie ma wiary bez zrozumienia a zrozumienia bez wiary, ale z tego ważniejsza jest wiara.
Zrozumienie, że jesteś w niebezpieczeństwie nie nastąpi, jeżeli nie uwierzysz w to.
Najpierw jest wiara razem ze zrozumieniem a potem poznanie Boga. Wtedy ujrzymy Boga w sposób w jaki nam się objawi! Zgadzasz się z tym?!

[robson]

Visnu-Krsna dasa
Chodzi Ci o wiarę,w której narzędziem jest zrozumienie?Z tym jak najbardziej się zgadzam.

[Trisama]

To że nie jestem ciałem tylko duszą nie jest kwestią wiary ale zrozumienia.Kwestią wiary może być istnienie Boga ale tylko do czasu.Jego istnienie można udowodnić przy pomocy odpowiednich pytań i odpowiedzi na nie.
Nauka materialistyczna tak naprawdę nie jest żadną nauką tylko zbiorem informacji prawdziwych lub fałszywych.

Dla prawdziwej nauki te dwa kroki tzn. wiara i zrozumienie nie wystarczą. Potrzebna jest jeszcze realizacja i doświadczenie celu nauki = Najwyższej Prawdy Absolutnej.

Gdy "naukowiec" czy to fizyk czy wielbiciel poprzestaje na zrozumieniu staje się intelektualistą czy impersonalistą. Dopiero praktykujący wielbiciel może realizować (Prawdę = Krysznę) zarówno w fizyce (otaczającym świecie) jak i duchowej praktyce (w świętym imieniu, Bóstwach czy guru).

Dziękuję, że zwróciłeś na to uwagę.

Informacje zmieniają się w wiedzę gdy potrafisz ich użyć tak by dojść do Prawdy. W wiedzę zrealizowaną, gdy stale jej używasz. A w duchową radość, gdy używasz jej dla zadowolenia Najwyższgo Pana Kryszny.

[V-K]

Myślę że nasze tu trzy wypowiedzi, tzn. wypowiedź Prabu Robsona, Prabu Trisamy oraz moja uzupełniają się wzajemnie.
A Prabhu Vaisnava-Krpa dał na to doskonały przykład z Pism, demonicznego Kamsy.
Ja na początku powiedziałem o bezsilności metodologii materialistycznej obecnie obowiązującej w naukach ścisłych i przyrodniczych, w celu poznania Boga. Prabhu Robson podniósł zrozumienia i wiary, ja powiedziałem o wzajemnych ich relacjach oraz o zrozumieniu i wierze dynamicznych w domyśle prowadzących do do realizacji Absolutnej Prawdy, a Prabhu Trisama doskonale to wyeksponował i podkreślił. Doskonała współpraca w dyskusji... ! Krsna Katha! Hare Krsna!

[V-K]

Prabhu Vaisnava-Krpa! Dziękuję za przytoczenie doskonałego przykładu z Pism na temat demonicznego Kamsy, na poparcie mojej notki o kłamliwości materialistycznej metodologii obowiązującej obecnie w nauce. Trudny tekst, ale zrozumiałem go po drugim uważnym przeczytaniu... ! Hare Krsna!