Arleta pisze:Czy wobec tego wszystko polega na zabawie i żartach Boga z żywymi istotami?
Tak, wszystko jest Kryszna-lila, czyli zabawą Boga z Jego różnorodnymi energiami.
Problem w tym, że niemożliwym jest świadome uczestnictwo w tych zabawach, jednocześnie utożsamiając się z materialnym ciałem i umysłem, i bez zaakceptowania i podporządkowania się własnej wiecznej tożsamości, duszy jako sługi Kryszny. A to już nie jest wina Boga, ale wyłącznie nasz wina, bo nadużywamy, danej nam łaskawie przez Krysznę wolnej woli.
Jeżeli powyższe byłoby jasne i klarowne dla uwarunkowanej duszy, ale jej pragnienie nadal byłoby przeciwne Krysznie, tak jak się to dzieje w materialnym świecie, to życie byłoby nieustannym pasmem piekielnych udręk, bo któż z nas chciałby stale być świadomym faktu, że jest żyjącym w iluzji, totalnym głupcem, którego materialna egzystencja nie ma najmniejszego sensu, a wszelkie jego życiowe cele są jedynie stratą czasu?
Odbieranie przyjemności przez dżiwę nie byłoby wtedy w ogóle możliwe, a odczuwanie szczęścia leży przecież w jej duchowej naturze.
Dlatego też, Kryszna stwarza iluzję, mayę, i poprzez różnego rodzaju sztuczki, które spiętrzają jedynie nasze wątpliwości i niepewność, np. co do Jego istnienia, pomaga nam, w spełnieniu naszego, w zasadzie jedynego pragnienia, którym jest... zajęcie pozycji Kryszny. Jest to oznaką wspaniałej wielkoduszności Kryszny, że na zazdrość o Niego odpowiada spełnieniem naszego pragnienia kontrolowania i czerpania przyjemności w oderwaniu od Niego, jako źródła wszystkiego, a nie np. unicestwia nas za to pragnienie, co nie byłoby dla Niego żadną trudnością.
Co do dowodów na istnienie Boga, to jak to mówią, "dowód na pudding leży w jego jedzeniu". Bhakti-joga jest praktycznym procesem jedzenia i smakowania "puddingu", i dlatego dyskusje wierzących i niewierzących w Boga materialistów, czyli osób teoretyzujących na temat istnienia, czy nieistnienia puddingu i jego smaku, nie stanowią wielkiej atrakcji dla zaawansowanego wielbiciela Kryszny, który jest właśnie zajęty oblizywaniem łyżki.
A dlaczego często jest bardzo trudne smakowanie tego puddingu dla początkujących bhaktów takich jak my? Ano dlatego, że Bóg jest osobą, a my z natury doceniamy tylko rzeczy, które przychodzą do nas po wielkich staraniach i wysiłkach, tym bardziej jeżeli jest to związek z drugą osobą. Potwierdzonym faktem jest to, że nie cenimy tak samo rzeczy, które dostaliśmy za darmo, jak rzeczy za które zapłaciliśmy, nawet jeżeli ich koszt jest minimalny.
Z tego powodu, w społeczeństwie wysoce szanuje się ludzi, którzy osiągnęli i zbudowali coś na skutek długotrwałych, ogromnych wyrzeczeń i determinacji. Szacunek jest wprost proporcjonalny do ilości podjętych wyrzeczeń, aby coś osiągnąć. Taka jest nasza natura, i ta sama zasada proporcjonalności wysiłku, szczerości, determinacji, podporządkowania się, w stosunku do otrzymywanych "dowodów"-rezultatów ma miejsce w procesie świadomości Kryszny. Świadomość można zmienić, ale ceną za to jest wysiłek, a przede wszystkim szczerość, co dla wielu z nas, nawet tzw. bhaktów, jest zbyt wysoką ceną, a więc i zmiany w świadomości niewielkie. A pereł przed wieprze nie rzuca się, bo nigdy nie będą w stanie ich docenić, i zamiast z dumą nosić je na szyi, zeżrą je, a potem wydalą je wraz z kałem w błoto, bo taka jest właśnie świadomość i natura wieprza. Chrum, chrum, Hare Hare.
