Re: Archeologia
: 31 paź 2012, 17:39
Warownia w Trzcinicy
- istniała w tym samym czasie, co kultura mykeńska, jednak gdy w Ilionie toczyła się wojna o Helenę,
swój okres świetności miała już za sobą. Warowny gród w Trzcinicy koło Krosna nazywany jest "Karpackimi Mykenami" przede wszystkim dlatego, że powstał w tym samym czasie co warownie wznoszone przez Mykeńczyków w Grecji. "Troją Północy" czy "Karpacką Troją" nazywany jest w odniesieniu do legendarnej Troi, w której mieszkał Priam, Parys i Hektor. Z wzgórza, z którego niegdyś spoglądali na okolicę waleczni wojowie epoki brązu a potem wczesnego średniowiecza, dziś nadal rozciąga się piękny widok. Warowną osadę w Trzcinicy zbudowano na początku epoki brązu około 1700 roku p.n.e. Położona w pobliżu szlaków handlowych i rzeki Rodopy osada (zajmująca 0.6 ha) znajdowała się na niewielkim cyplu, który z trzech stron broniły przed atakami wrogów strome zbocza. Pierwotnie otaczał ją szeroki na 2,5 metra wał ziemno-drewniany z palisadą. Jej mieszkańcy zajmowali się rolnictwem, tkactwem, myślistwem i rybołówstwem.
W tym samym czasie na południu (tereny dzisiejszych Węgier i Słowacji) zaczęła dominować inna kultura archeologiczna,
zwana – kulturą Otomani-Füzesabony.
Przedstawiciele tej kultury utrzymywali stały kontakt z Grecja mykeńską i Anatolią (o czym świadczą znajdowane na stanowiskach tej kultury zabytki). Ich bardzo zamożne osady miały zawsze charakter obronny. Około 1500 roku p.n.e. ludność kultury Otomani-Füzesabony zamieszkała na terenie Polski. Jej główną siedzibą została właśnie Trzcinica, którą rozbudowano i wzmocniono. Powstała prawdziwa twierdza.
Wykopaliska w Trzcinicy prowadzone były w latach 80. przez Jana Gancarskiego z Muzeum Podkarpackiego w Krośnie. Znaleziono wówczas 50 tys. zabytków dowodzących związków Trzcinicy ze światem śródziemnomorskim. Charakterystyczne koła do glinianych modeli wozów, wyroby bursztynowe, figurki czy ceramikę badacze datują na lata 1500-1350 p.n.e.
Wały, które dziś można zwiedzać w Trzcinicy, zwane przez miejscowych "królewskimi", to pozostałości grodziska słowiańskiego. Pod koniec VIII wieku do Trzcinicy przybyli Słowianie, którzy w miejscu starych konstrukcji zbudowali potężne grodzisko, zajmujące 3 ha. Gród otoczyli wałami, które w niektórych miejscach zachowały się nawet do wysokości 10 m. Oprócz głównego wału (zwanego majdanem) zbudowano trzy kolejne pierścienie wałów w odstępach 60-70 m, które tworzyły tzw. podgrodzia. W niektórych miejscach wał poprzedzała fosa. Wały były niezabudowane, natomiast w grodzie i w podgrodziach budowano chaty częściowo wkopane w ziemie zwane "półziemiankami". Niewykluczone, że Trzcinica była we wczesnym średniowieczu siedzibą jakiegoś lokalnego władcy. Ponieważ gród znajdował się na pograniczu, od wschodu napadali na niego Rusini, a od południa Węgrzy. O najazdach świadczą liczne ślady zniszczeń i spalenizny. Archeolodzy znaleźli tutaj kilkanaście tysięcy znalezisk z tego okresu, jednak najbardziej wartościowy był skarb srebrny, w skład którego wchodziło prawie 600 zabytków – przede wszystkim monety, ale i okucie pochwy miecza.
- istniała w tym samym czasie, co kultura mykeńska, jednak gdy w Ilionie toczyła się wojna o Helenę,
swój okres świetności miała już za sobą. Warowny gród w Trzcinicy koło Krosna nazywany jest "Karpackimi Mykenami" przede wszystkim dlatego, że powstał w tym samym czasie co warownie wznoszone przez Mykeńczyków w Grecji. "Troją Północy" czy "Karpacką Troją" nazywany jest w odniesieniu do legendarnej Troi, w której mieszkał Priam, Parys i Hektor. Z wzgórza, z którego niegdyś spoglądali na okolicę waleczni wojowie epoki brązu a potem wczesnego średniowiecza, dziś nadal rozciąga się piękny widok. Warowną osadę w Trzcinicy zbudowano na początku epoki brązu około 1700 roku p.n.e. Położona w pobliżu szlaków handlowych i rzeki Rodopy osada (zajmująca 0.6 ha) znajdowała się na niewielkim cyplu, który z trzech stron broniły przed atakami wrogów strome zbocza. Pierwotnie otaczał ją szeroki na 2,5 metra wał ziemno-drewniany z palisadą. Jej mieszkańcy zajmowali się rolnictwem, tkactwem, myślistwem i rybołówstwem.
W tym samym czasie na południu (tereny dzisiejszych Węgier i Słowacji) zaczęła dominować inna kultura archeologiczna,
zwana – kulturą Otomani-Füzesabony.
Przedstawiciele tej kultury utrzymywali stały kontakt z Grecja mykeńską i Anatolią (o czym świadczą znajdowane na stanowiskach tej kultury zabytki). Ich bardzo zamożne osady miały zawsze charakter obronny. Około 1500 roku p.n.e. ludność kultury Otomani-Füzesabony zamieszkała na terenie Polski. Jej główną siedzibą została właśnie Trzcinica, którą rozbudowano i wzmocniono. Powstała prawdziwa twierdza.
Wykopaliska w Trzcinicy prowadzone były w latach 80. przez Jana Gancarskiego z Muzeum Podkarpackiego w Krośnie. Znaleziono wówczas 50 tys. zabytków dowodzących związków Trzcinicy ze światem śródziemnomorskim. Charakterystyczne koła do glinianych modeli wozów, wyroby bursztynowe, figurki czy ceramikę badacze datują na lata 1500-1350 p.n.e.
Wały, które dziś można zwiedzać w Trzcinicy, zwane przez miejscowych "królewskimi", to pozostałości grodziska słowiańskiego. Pod koniec VIII wieku do Trzcinicy przybyli Słowianie, którzy w miejscu starych konstrukcji zbudowali potężne grodzisko, zajmujące 3 ha. Gród otoczyli wałami, które w niektórych miejscach zachowały się nawet do wysokości 10 m. Oprócz głównego wału (zwanego majdanem) zbudowano trzy kolejne pierścienie wałów w odstępach 60-70 m, które tworzyły tzw. podgrodzia. W niektórych miejscach wał poprzedzała fosa. Wały były niezabudowane, natomiast w grodzie i w podgrodziach budowano chaty częściowo wkopane w ziemie zwane "półziemiankami". Niewykluczone, że Trzcinica była we wczesnym średniowieczu siedzibą jakiegoś lokalnego władcy. Ponieważ gród znajdował się na pograniczu, od wschodu napadali na niego Rusini, a od południa Węgrzy. O najazdach świadczą liczne ślady zniszczeń i spalenizny. Archeolodzy znaleźli tutaj kilkanaście tysięcy znalezisk z tego okresu, jednak najbardziej wartościowy był skarb srebrny, w skład którego wchodziło prawie 600 zabytków – przede wszystkim monety, ale i okucie pochwy miecza.