Dziennik Zachodni

Vaisnava-Krpa
Posty: 4935
Rejestracja: 23 lis 2006, 17:43
Lokalizacja: Kraków
Kontakt:

Dziennik Zachodni

Post autor: Vaisnava-Krpa » 14 lut 2007, 15:52

„DZIENNIK ZACHODNI” nr 184 9 VIII 2005

Antymiasto
Jerzy Owsiak: - Przystanek Woodstock, to trochę rado?ci w tym ponurym, popieprzonym kraju!

Ręcznie robione flagi nad namiotami informuj?, sk?d przyjechali - aż wstyd przyznać, że większo?ci tych miasteczek i wsi nie potrafiłbym umiejscowić na mapie. Razem jednak tworz? kilkusettysięczne antymiasto, rz?dz?ce się zupełnie innymi prawami. Szukaj? go, buduj?, burz? i wracaj? do Wolowa, Czarnożył, Czerniejewa czy ?wieradowa.

Prawo do prowokacji
Najważniejsze prawo antymiasta brzmi: nie neguj i nie krytykuj. Jego przestrzegania pilnuj? lotne patrole strażników reguły, poruszaj?ce się po zatłoczonym chodniku, pomiędzy ludĽmi oklejonymi naklejkami z przeno?nych toalet, pomazanymi błotem, wytatuowanymi i poprzekłuwanymi, trzeĽwymi i pijanymi. Każdy z nich prowokuje i oczekuje u?miechu, a przynajmniej milcz?cego przyzwolenia. W swoich rodzinnych miastach wytykani s? palcami i wyzywani od odmieńców. W antymie?cie to oni s? normami, niezwykli s? czy?ci przybysze w wyprasowanych spodniach i koszulkach z kołnierzykami.
W antymie?cie nie buduje się domów wyższych niż parterowe. Zamiast cegieł musi wystarczyć brezent, choć dopuszczalna jest też folia, znakomicie sprawdzaj?ca się podczas deszczu, o ile wcze?niej nie było w niej dziur. W zabudowie widoczna jest absolutna egalitarno?ć mieszkańców. Jest ich jednak tylu, że zamiast jednego wielkiego osiedla (jak kilka lat temu w antymie?cie Żary) musieli wyznaczyć dzielnice. W dolinie mieszka się komfortowo, bo niedaleko od sceny, ale ruch tu największy, a po deszczach robi się błoto.
Mieszkańcy dzielnicy na wzgórzu maj? za to blisko do najtańszej jadłodajni, a także cudowny widok na okolicę. Cierpi? jedynie z powodu toalet i pryszniców - musz? do nich maszerować tyle co w Katowicach z Rynku do Spodka. Nic wiec dziwnego, że w otaczaj?cym tę dzielnicę lasku łatwo trafić na... „pole minowe”.
Czas aktywno?ci wyznaczaj? antymiastowcom koncerty, rozpoczynaj?ce się po południu i trwaj?ce do póĽnej nocy. Kiedy mieszkańcy prawdziwych miast budz? się do pracy, woodstockowicze dopiero na dobre zasypiaj?.

Dzień jak niecodzien
Ich dzień rozpoczyna się koło południa, gdy z namiotu wypędza ich ostre słońce - do koncertów jeszcze trzy-cztery godziny, więc jest czas na spacer. Flagi ułatwiaj? identyfikację ziomków, a że każdy zna jakiego? Łysego czy Siwego, to znajomo?ci nawi?zuje się łatwo. Nie trzeba wtedy korzystać z płatnych uroków antymiasta - ?ciany wspinaczkowej, skoków na bungee, pasażu handlowego ze wszystkim co absolutnie niepotrzebne (koszulki, wisiorki czy usługi upiększaj?ce).
Można przecież zrobić kamerę z opakowania zgrzewki piwa i kręcić reportaż. Można poł?czyć dwie flagi sznurkami i rozegrać mecz siatkówki. Brak pieniędzy też da się jako? załatwić - grupa może na przykład zacz?ć bębnić we wszystko co pod ręk? i wywiesić kartkę z napisem „dasz kasę, to przestaniemy hałasować”. Można też zbierać puszki i plastikowe butelki i nosić do skupu, ale to wymaga wyj?cia z enklawy do miasta Kostrzyn. Też zaanektowanego, ale chyba nie do końca, bo nie ma w nim miejsca na namioty.

Syn Małysza
Ale antymiasto też potrzebuje przywódcy. Od rana pojawiaj? się kandydaci - gdzie? na polu z czego? w rodzaju ambony my?liwskiej guru zachęca: „Tutaj możesz głosić swoje pogl?dy, i to za darmo!”. Jest też guru sportowy, poruszaj?cy się wolno i dostojnie z racji nart na nogach. Przedstawia się jako Czesiek, syn Małysza i chętnie pozuje do zdjęć.
S? też guru poważniejsi. Przyjmuj? w położonej na wzgórzu Pokojowej Wiosce Kryszny, w pięknych namiotach z napisami „Reinkarnacja”, „Pytania i odpowiedzi” czy „Joga”. Tłoku nie ma, ale zajrzeć można, zanim zaspokoi się głód w wielkiej, najtańszej w antymie?cie krysznowskiej kuchni. Wegetariańskie dziwne dania maj? jednak konkurencję w bardziej swojskich gastronomach, gdzie podaje się półmetrowe zapiekanki, niewiele krótsze kiełbaski czy bigos „wszystko co popadnie” w wydr?żonych chlebach. Kucharzy denerwuj? tylko ci?głe pro?by o zalanie „gor?cych kubków” wrz?tkiem. - Jeden taki przyszedł z dwoma termosami - piekli się wła?cicielka budki z hod-dogami.

Czas na szaleństwo
Centrum antymiasta jest olbrzymia scena. Od rana uwijaj? się na niej techniczni z kilometrami kabli i setkami wtyczek. Działa jedynie woodstockowe radio, chyba jedyne w kraju, które nie gra dzi? Moniki Bródki i „Szalonej Żaby”. Pomiędzy utworami didżeje czytaj? ogłoszenia. Kto? ponagla kogo? do oddania długu i inny poszukuje bratniej duszy, najczę?ciej jednak ogłoszenie zaczyna się od zdania: „Drogi złodzieju, weĽ sobie kasę, ale oddaj dokumenty i plecak, bo nie mam się w co przebrać”. Kto nie obudził się po południu, tego z pewno?ci? poderwie najwyższy guru antymiasta, który pojawia się koło piętnastej na scenie. Jurek Owsiak wygraża złodziejom i dealerom, apeluje o ostrożno?ć i załatwianie potrzeb fizjologicznych w toi-toiach, a nie w lesie. Wreszcie dziękuje „za to, że pokazali?cie trochę rado?ci w tym ponurym, popieprzonym kraju”. Wybucha owacja i wreszcie można zacz?ć rock'n'rollowe szaleństwo.
Marcin Kostaszuk

ODPOWIEDZ