Gazeta Polska

Bolito
Posty: 839
Rejestracja: 17 lut 2008, 21:06
Lokalizacja: Kraków

Gazeta Polska

Post autor: Bolito » 19 sie 2009, 23:01

"GAZETA POLSKA" nr29 (574) 21 VII 2004

[Listy do redakcji]

Apel
W trosce o wychowanie obywatelskie i bezpieczeństwo młodzieży Liga Licealna apeluje do wszystkich rodziców, wychowawców i nauczycieli o zachowanie krytycznego stanowiska wobec zbliżającego się Przystanku Woodstock organizowanego przez Jerzego Owsiaka. Z całą stanowczością sprzeciwiamy się imprezie, która zgodnie z hasłem przewodnim Jurka Owsiaka "Róbta co chceta", nierozerwalnie związana jest z demoralizacją i rozpijaniem naszych rówieśników. Ponadto przynosi ona obfite plony handlarzom narkotyków, kompaniom piwowarskim i niebezpiecznym sektom. Właśnie Woodstock jest głównym punktem werbunkowym sekty Hare Kryszna, ruchu uznanego za niebezpieczny przez Parlament Europejski z racji udowodnionych mu przestępstw, takich jak zabójstwa, handel bronią i narkotykami.
Zwracamy uwagę, że Przystanek jest organizowany ze środków Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, które rzekomo miały być przeznaczane na cele szlachetne. Wzywamy wszystkich opiekunów i wychowawców, aby zrobili co w ich mocy, by ich wychowankowie tam się nie znaleźli.
W imieniu Ligi Licealnej Maurycy Rodak
Nie jedz na czczo (grafitti)

Bolito
Posty: 839
Rejestracja: 17 lut 2008, 21:06
Lokalizacja: Kraków

Post autor: Bolito » 19 sie 2009, 23:03

„GAZETA POLSKA” nr 32 (837) 12 VIII 2009

Jurek walnie z baśki przed końcem świata

Przystanek Woodstock to festiwal koncesjonowanej kontestacji, która od lat kanalizuje bunt młodzieży zagubionej w polskiej rzeczywistości medialnej. Czującej, że ktoś ją oszukuje i zrzuca na margines, ale niepotrafiącej nakreślić najprostszego ciągu przyczynowo-skutkowego. Uczestnikom zabawy wmawia się, że mają wolną wolę, a jednocześnie do znudzenia wciąż podsuwa się te same dogmaty. „Jurek” jest po to, aby pokazać moim rówieśnikom, gdzie powinni szukać wroga, a gdzie przyjaciela. „Jurek” nie jest wszak po to, aby tworzyli wspólnotę, za co chwali go arcybiskup Życiński, ale po to, by tejże wspólnoty nie stworzył ktoś inny.
Minęło prawie sześć lat od czasu, gdy w piśmie bielsko-bialskiej Ligi Republikańskiej ukazała się moja relacja z wizyty na IX Przystanku Woodstock w Żarach, zatytułowana „Czy diabeł jeździ na Woodstock” (później często cytowana przez media). XV edycja festiwalu stała się dla mnie okazją, by rewizytować miejsce przez jednych nazywane „Sodomą i Gomorą”, a przez innych „najbardziej pokojowym, kolorowym, przyjaznym festiwalem”. Sprawdzić, na ile zmienił się Woodstock, a na ile mój doń stosunek. Dziś, po zweryfikowaniu tych założeń, muszę powiedzieć, że ewoluował przede wszystkim ten pierwszy.
Pierwowzorem Przystanku Woodstock ma być festiwal muzyczny z okolic Nowego Jorku, trwający przez kilka deszczowych, sierpniowych dni 1969 roku. Amerykański Woodstock uznaje się za dziecko „rewolucji hipisowskiej”, która przetoczyła się przez Stany Zjednoczone w drugiej połowie lat 60. i pierwszej połowie lat 70. ubiegłego stulecia. „Rewolucja” oraz festiwal odbywały się pod szyldem kontestacji konformizmu, konsumpcjonizmu i materializmu. Hipisi demonstrowali swój negatywny stosunek do amerykańskiego stylu życia, skupionego na pogoni za pieniądzem, w Kościele instytucjonalnym, w polityce, w wojnie, mediach, własności prywatnej i systemie nakazów-zakazów. W sprzeciwie wobec „świata dorosłych” popularyzowali hasła „wolnej miłości”, życia w „komunach”, „zakazu zakazywania”. Środkiem do poznania własnego wnętrza uczynili LSD i marihuanę, zresztą nieoficjalny symbol imprezy, organizacje ekologiczne oraz kulty Wschodu, w tym grupę potocznie zwaną Hare Kryszna. Wszelkie instytucje i struktury – elementy „świata dorosłych” – nazwali establishmentem.

Hare Kryszna i rozkład plastikowego kubka
Polska mutacja amerykańskiego festiwalu tylko z pozoru przypomina Woodstock Jimiego Hendriksa, Janis Joplin i Joe Cockera. Owszem, zarówno podczas pierwszej, jak i drugiej mojej wizyty na imprezie organizowanej przez Jerzego Owsiaka dopatrzyłem się zachowań charakterystycznych dla uczestników imprezy masowej, na której zachodzi reakcja trzech czynników: alkoholu, piachu i wody. Jeśli chodzi o zaleganie gdzie popadnie, sikanie gdzie popadnie, wymiotowanie gdzie popadnie, błotne kąpiele, nieszablonową mimikę twarzy, przyciągające ludzkie oko stroje i fryzury, Woodstock Owsiaka pozostaje stabilny. Generalnie jest trochę antyklerykalnie, trochę wulgarnie, trochę niechlujnie. Gdzieś na skraju, zaraz przy wejściu – Przystanek Jezus, odgrodzony od reszty imprezy dwoma rzędami latryn i czterema rzędami umywalek. Księża, klerycy, zakonnicy, zachowują się swobodnie. Uśmiechnięci, tylko okazjonalnie zaczepiani przez „przystankowiczów”, stali się już na dobre częścią krajobrazu festiwalu. Pogodził się z tym najwyraźniej i sam Owsiak, który przed laty nie szczędził im uszczypliwości.
Na Przystanku można doszukiwać się szczątków wyznawanej przez „klasycznych” hipisów ideologii. Przyznam, że w tym roku nie zauważyłem większej aktywności organizacji ekologicznych. Z mediów wiem, że na festiwalu bywało o nich głośno. W 2006 roku woodstockowicze mieli bowiem okazję podpisać się pod apelem do prezydenta Lecha Kaczyńskiego wyrażającym sprzeciw w sprawie Rospudy. W bieżącym nie spotkałem się nawet z akcją informacyjną wyjaśniającą, co należy robić z wyprodukowanymi przez siebie śmieciami. Na przykład z plastikowymi kubkami po piwie i talerzykami z Pokojowej Wioski Kryszny, które przecie, o czym zaświadczy każdy ekolog, mogą rozkładać się nawet 800 lat!

Koniec świata za 426 tysięcy lat
Sekta, o której napomknąłem, powstała i do dziś swoją główną siedzibę utrzymuje w Stanach Zjednoczonych. Podobnie jak idea festiwalu Woodstock, która zrodziła się w latach 60. jako element „rewolucji hipisowskiej”. W Polsce Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny zarejestrowano pod koniec lat 80. Z czasem do mediów zaczęła napływać coraz większa liczba relacji byłych członków sekty, opisujących jej życie wewnętrzne. Formułowane zarzuty nie odbiegały zanadto od tych stawianych innym grupom, które na początku lat 90. stały się w postkomunistycznej Polsce plagą. Wyrzucano wyznawcom kultu Kryszny fasadową otwartość i jowialność, posługiwanie się oszustwem w celu pozyskania nowych członków, zwłaszcza nieletnich, rozbijanie małżeństw, okradanie rodzin z dóbr materialnych, odciąganie młodzieży od najbliższych i nauki, wykorzystywanie nieletnich do darmowej pracy w nielegalnym handlu ulicznym itd. Francuska komisja śledcza do spraw sekt uznała nawet, że ruch prowadzi działalność zarobkową pod pozorem akcji humanitarnych i stosuje „zmuszanie do wysiłku fizycznego”, aby zmniejszyć „zmysł krytyczny”. Psycholodzy zauważają, że niskobiałkowa dieta stosowana przez krysznowców, często stosowane „oczyszczające posty”, ograniczenie czasu snu do około 5 godzin (członkowie kultu wstają o godzinie 3.30, by rozpocząć codzienną intonację mantry, wymawianej 1728 razy) doprowadzają do wycieńczenia i wyniszczenia organizmu, a także zakłóceń pracy mózgu.
Krysznowcy, permanentnie napotykani na polskich ulicach w początkach III RP, gros swojej aktywności przenieśli pod skrzydła Owsiaka. Na festiwalu bynajmniej nie ograniczają się do granic swojej wioski, rozmiarami kilkakrotnie przerastającej Przystanek Jezus. Przemieszczają się poza nią potężnym wozem z wyrastającym zeń podłużnym namiotem. Pojazd otacza wesoła atmosfera. Tańczą na nim wyznawcy hinduskiego boga, nucąc charakterystyczne: „Hare Kryszna, Hare Rama”. Na infrastrukturę wioski tym razem złożyły się namioty z ceremonialnym makijażem, z modłami, dużą i małą sceną muzyczną oraz z innym typem ofert, a wśród nich: Pytania i Odpowiedzi, Astrologia, naturalnie Ford for peace, Reinkarnacja, Książki, Joga, Indyjskie pamiątki.
Mnie, człowieka otwartego, zainteresował szczególnie namiot pod tytułem: „Pytania i odpowiedzi”. Przysiadłem się więc, by posłuchać mądrze wyglądającego pana w pomarańczowej szacie. Moimi punktami orientacyjnymi byli chłopak w czarnej koszulce z napisem: „Sex, drugs and rock n’ roll” po lewej oraz długowłosy mężczyzna z namalowanymi na koszulce pentagramem i odwróconym krzyżem po prawej. Z tyłu stało od dwóch do trzech krysznowców, zapewne zastanawiających się, czy ten facet z aparatem fotograficznym i czerwoną koszulką z wizerunkiem orła białego jest wystarczająco podejrzany, aby „zacisnąć pięści” (czytaj poniżej). Lecz zgodnie z regulaminem Pokojowej Wioski Kryszny, wszystko odbyło się po pokojowemu.
Wytwarzające przyjemny chłód zadaszenie, stanowiące wybawienie dla nagrzanego od sierpniowego upału ciała, sprzyjało burzy mózgów. W wypełnionym wonią wegetariańskiego posiłku – prasadam – namiocie padło jakże ważkie pytanie: „A czy nadejdzie koniec świata?” „Nadejdzie” – odrzekł nie wysiliwszy się krysznowiec. „A kiedy?” – dociekał młodzieniec z pierwszego rzędu. „Pewnie za kilkaset tysięcy lat – rozległ się flegmatyczny, hipnotyzujący ton – wszechświat trwa około 314 miliardów lat. W międzyczasie, tak jak my doświadczamy dnia i nocy, tak samo i we wszechświecie tego typu cykle mają miejsce i zwykle, kiedy taki cykl się kończy, to też jest taka destrukcja, którą możesz nazwać końcem świata. Taka najbliższa spodziewana jest za około 426 tysięcy lat i jeszcze kilkaset lat”.
Po skończeniu wyczerpującej i inspirującej wypowiedzi na temat tego, kiedy nadejdą kolejne „końce świata”, wysłuchałem jeszcze rozważań nad problemami medytacji oraz kwestią, czy można być zawsze szczęśliwym ateistą (tutaj aż wyrywałem się podpowiedzią, że w tym przypadku z całą pewnością aż do śmierci). Udałem się pod krysznową jadłodajnię, by zażyć tamtejszej piknikowej atmosfery. Tutaj kilka kłębów trawy wyrastających z piachu prezentowało się równie atrakcyjnie, jak rozłożony na nim kocyk, co skrupulatnie zauważyli i zrealizowali przystankowicze. Nie odważyłem się wprawdzie spożyć serwowanych w kuchni niskokalorycznych obiadków, które wcześniej powinny zostać ofiarowane bóstwu, choć według staropolskiego zwyczaju skłonny byłem każdemu napotkanemu życzyć „smacznego”. Według wierzeń członków sekty, prasadam ma moc „oczyszczania” duszy od skutków działań karmicznych (czynów wpływających na kolejne wcielenie) nie tylko niewierzących, ale również zwierząt! Po zawiązaniu sadła polecane są w Wiosce Kryszny ćwiczenia jogi. Ale nie tylko dla samego ruchu. Jak głoszą hinduskie księgi, joga to zestaw działań przybliżających wyzwolenie duszy…

Zanim pacyfista walnie mnie z baśki
Kolejna rzecz – pacyfy! Pacyfy duże i małe, chude i grube, jasne i ciemne, świecące i nieświecące, żółte i niebieskie, czerwone i zielone, koliste i owalne, na torbach i na transparentach, na koszulkach i na spodniach, na plecach i brzuchach. Na Woodstocku toniemy w morzu pokoju. Jako baczny obserwator muszę jednak dodać: prawie. Dla chcących uniknąć zatopienia „Jurek” zorganizował wioskę wojskową, a w niej pokaz samochodów opancerzonych, wyrzutni rakiet, karabinów maszynowych... No, ale jeśli sam organizator ma dość – powiedzmy – ambiwalentne podejście do pokoju, inaczej być zapewne nie może. A mowa tu głównie o wypowiedziach „Jurka” – jak każe się tytułować, nielicujących ze sposobem bycia oblubieńca pokoju. W ekskluzywnym wywiadzie przeprowadzonym przez Piotra Najsztuba dla tygodnika „Przekrój” (nr 30/2009), „Jurek” zapytany został o swój światopogląd: „Poznajmy więc twoje poglądy. Czy jesteś pacyfistą?”. „Tak, jestem pacyfistą – odparł raczej wyraziście – Mało tego, pacyfistą cały czas się uczącym”. „Czego?” – dopytywał dziennikarz. „Żeby nie być agresywnym, ze sceny też mówię: nie bądźcie agresywni.
Pacyfizm odbieram jako zdecydowane przeciwstawienie się działaniom zbrojnym, siłowym, które mają rozwiązać jakąś sytuację” – odparł Owsiak. Dwie strony dalej, w kontekście, na który warto zwrócić uwagę, „Jurek” chyba zmienił zdanie. Zagadnięty o zaangażowanie w sprawy publiczne odrzekł energicznie: „Ależ już jestem! Mój przedostatni list otwarty był do pana Wałęsy: »Panie Lechu, jak już ktoś będzie skakał, to przyjdę i z baśki przyłożę«”.
Nie wiem, czy „Jurek” zdaje sobie sprawę, że używając sformułowań w rodzaju tego z pociągnięciem z główki komuś takiemu, jak biograf Lecha Wałęsy, lub tego wziętego z jego bloga: „Chciałbym, […] abyście jednoznacznie, z zaciśniętą pięścią, gonili wszystkich podejrzanych osobników”, może osiągać efekt odwrotny do zamierzonego. Że tak po ludzku może zostać posądzony, że „zapodaje ściemę”. Osobiście bardziej zastanawiają mnie dwie inne kwestie. Pierwsza mniejszego kalibru: na czym polega „symboliczne” (jak później słyszałem) przyłożenie komuś z „baśki” i czy opiera się ono na tych samym zasadach co „symboliczne wyjeżdżanie z kraju”, wraz z symbolicznym oddawaniem orderów? Druga bardziej istotna – w czym „ważny” jest dla Jerzego Owsiaka Lech Wałęsa: w swojej roli jako przywódca „Solidarności”, byłego prezydenta Polski czy obecnej, wpływowego przedstawiciela establishmentu?

Anarchista Balcerowicz, co nic nie ukradł
No właśnie, bo mamy na Przystanku Woodstock muzykę, Hare Kryszna, środki wspomagające integrację, pokój, a gdzie w tym wszystkim kontestacja? Czego kontestacja? Gdzie sprzeciw wobec klasy politycznej, wobec komercyjnych mediów, wobec własności prywatnej (abstrahując oczywiście od definicji kradzieży)? Gdzie sprzeciw wobec establishmentu, dominującej ideologii? Dwa lata temu na Przystanku Woodstock brylował rozpieszczany i rozpieszczający w „Gazecie Wyborczej” arcybiskup Józef Życiński. Wraz z częścią młodzieży pastwił się przede wszystkim nad ojcem Tadeuszem Rydzykiem i Radiem Maryja. Rozumieją państwo, takie kontestowanie przez establishment osób kontestujących establishment. Życińskiego wspomagali w tym dziele dziennikarze Tomasz Sekielski i Tomasz Lis, obaj rozumiejący swoją posługę równie trafnie jak arcybiskup. Rok temu w przystankowej Akademii Sztuk Przepięknych (ASP) gościł pierwszy anarchista III RP Leszek Balcerowicz. Tym razem nie poszło już tak łatwo, bo pojawiły się dociekliwe pytania. Jak relacjonowali to spotkanie dziennikarze, Leszek Balcerowicz począł razem z moderującym spotkanie Zbigniewem Hołdysem kontestować kontestującą go młodzież. Gdy jeden z uczestników debaty nadmienił o rozkradzionym majątku PGR, Balcerowicz zapytał ironicznie: „Widziałeś tych, co kradli?”, a Hołdys dodał równie zgryźliwie: „To trzeba było zawiadomić prokuraturę”. W 2008 roku w Kostrzynie nad Odrą obok Balcerowicza wystąpili tacy kontestatorzy jak: dziennikarze Kamil Durczok i Jacek Żakowski oraz feministka Manuela Gretkowska i homoseksualista Tomasz Raczek.
W tym roku do tego salonowego towarzystwa dołączył reprezentant grupy reżyserów i aktorów, Stanisław Tym. Kilka lat temu zasłynął filmem pod tytułem „Ryś”, kontestującym prawie dwuletni okres stłamszania w Polsce wolności słowa przez rządy wspomnianych PiS oraz imperium Radia Maryja. Do grona kontestatorów dołączyli polityczni twórcy III RP. Spotkania z Wałęsą i Mazowieckim poprowadził zastępujący w roli rektora ASP Zbigniewa Hołdysa, Piotr Najsztub. Od lat w awangardzie kontestatorów na rzecz braku zmian. Trudno powiedzieć, czy Lech Wałęsa przyjął ofertę „Jurka”, że jak ktoś podskoczy, to... Na scenie były prezydent przestrzegał przed błędami młodości, standardowo opowiadał o globalizacji, wyjaśniał, co stanie się z jego mózgiem i sercem po śmierci. Opis całego wydarzenia został przedstawiony w mediach w sposób bezpiecznie kontestacyjny. Poza gromkimi brawami i „100 lat” dziennikarze nie dosłyszeli innych głosów z sali. A było nader „kolorowo”. Nie przebiły się na przykład przez rzeczywistość medialną hasła kultowe: „Wałęsa oddawaj moje 100 milionów”, „Bolek! Bolek!” czy bardziej neutralne: „Pier…ć skarbówkę i ZUS!”. Jeden z niedobudzonych uczestników imprezy, nie do końca pewien pory dnia, zdążył jeszcze przed ponownym zaśnięciem zapytać: „Czy to przyjechał Dalajlama?”. Osobiście najbardziej utkwiła mi w głowie scena reanimacji przystankowicza znalezionego tuż obok namiotu, przebiegająca równolegle do rozmowy Najsztuba z Wałęsą.
No więc gdzie ta kontestacja? Była… może kiedyś. Wydaje się po prostu, że „polska młodzież do kontestacji po prostu nie dorosła” – że strawestuję słowa klasyka, skoro musi to robić za nią establishment. „Jest czas na kontestację, ale odpowiedzialną” – podsuwa mi klasyk kolejny, potężniejszy. Odpowiedzialna kontestacja prowadzona jest z politycznymi twórcami-patronami systemu, wspólnie z wspierającymi ich muzykami, aktorami, dziennikarzami, otwartymi duchownymi. Kontestacja organizowana z funduszy uzyskanych dzięki narodowej zbiórce pieniędzy na potrzeby służby zdrowia.

Bunt sterowany
Dla osób, które negatywnie odnoszą się do Przystanku Woodstock, spieszę z wiadomością, że skoro żyje on w sielankowej symbiozie z establishmentem, wedle wszelkich prawideł logiki stanowi małe zagrożenie. Na pewno mniejsze od imprezy prowadzonej przez więcej niż ambitnego showmana lub pozornego ekscentryka – jakiegoś hipotetycznego ideologa-hipnotyzera. Wiadomo, straszy to co nieznane, to, czego nie można kontrolować. Przystanek Woodstock Owsiaka jest czymś w rodzaju koncesjonowanej kontestacji, która od lat kanalizuje bunt młodzieży zatraconej w polskiej rzeczywistości medialnej. Czującej, że ktoś ją oszukuje i zrzuca na margines, ale niepotrafiącej nakreślić najprostszego ciągu przyczynowo-skutkowego. To bunt sterowany, gdzie wszystkim uczestnikom zabawy wmawia się, że mają wolną wolę, a jednocześnie do znudzenia wciąż podsuwa się te same dogmaty. „Jurek” jest po to, aby pokazać moim rówieśnikom, gdzie powinni szukać wroga, a gdzie przyjaciela. „Jurek” nie jest wszak po to, aby tworzyli wspólnotę, za co chwali go wspomniany arcybiskup, ale po to, by tejże wspólnoty nie stworzył ktoś inny.
Paweł Zyzak
Nie jedz na czczo (grafitti)

Bolito
Posty: 839
Rejestracja: 17 lut 2008, 21:06
Lokalizacja: Kraków

Re: Gazeta Polska

Post autor: Bolito » 08 lut 2012, 22:18

„GAZETA POLSKA” nr 5 1 II 2012

Łowcy wolności

Jak można wmówić w biały dzień białej kobiecie, że jakiś człowiek, bóg po dwóch rozwodach, może wybrać jej ze zdjęć męża na całe życie? Co może nam zrobić jasnowidz, vice-demon on line z telewizji ezoterycznej? Albo prezes TVN?
Wolność jest w cenie. Zawsze była. Jest na nią wielu amatorów. Sekty, grupy i ruchy psychomanipulacyjne, subkultury i toksyczne style życia.
Studentka ze stypendium naukowym uwierzyła, że jakiś człowiek, bóg po dwóch rozwodach, z trzecią, szesnastoletnią żoną, może na podstawie zdjęć wybrać jej męża na całe życie. Zobaczyła go po raz pierwszy razem z siedmioma tysiącami innych kobiet na stadionie w Seulu. Jak to możliwe? Czy ktoś potrafi sobie wyobrazić, że osiemnastoletni chłopcy biją się o brudne i śmierdzące skarpety guru, by wcisnąć je sobie na głowę i paradować w nich z wielką dumą? Jak to możliwe, że ludzie chodzą po 1000-stopniowym żarze? Jak to się dzieje, że chorzy wychodzą od bioenergoterapeuty w euforii, mimo że od ostatniej wizyty nowotworowy guz powiększył się z 12 do 17 cm? – Miałam chore dłonie, zgnite do kości – mówi mi Elżbieta. Bo próbowała rzucić uzdrawianie za pomocą wahadełka. Elżbieta w czasie modlitwy chciała popełnić samobójstwo. Strasznie cierpiała. Na skraj życia może doprowadzić uporczywe trwanie w grzechu, przekleństwo ojca, ale też właśnie bioenergoterapia czy pozytywne myślenie.
Nasze czasy. XXI wiek. Tryumf nowoczesności i rozumu. Skąd bierze się zła wiara? Szerzenie się voodoo, satanizmu i czarnej magii? Wiara w nadnaturalną moc umysłu, w cudowne działanie amuletów, pierścieni Atlantów?
Czy SMS-y do wróżek, jasnowidzów i tarocistów, na gorącą linię jednej z telewizji satelitarnych, mogą pozostawić wnętrze człowieka czystym i niewinnym? Co może nam zrobić taki vice-demon on line?
Poznałem może tysiąc historii z kradzieżą wolności w tle. Historii ludzi, którzy robili straszne rzeczy wbrew sobie, mimo że nikt im nie przystawiał pistoletu do głowy. Studentka, która uciekła ze stadionu w Seulu, zobaczywszy swojego przyszłego męża, trzy razy od niej starszego, grubego, o dwie głowy od niej niższego Koreańczyka, była w sekcie Moona. Sekta ta sprzedaje bogatym Koreańczykom białe, młode kobiety. Najpierw piorąc im mózgi. Ania nie jest głupsza od większości z nas. Trafiła na spotkanie grupy charytatywnej. Wysyłała paczki do Afryki i do Indii. Nie wstąpiłaby przecież do sekty. Konrad. Ten chłopak od śmierdzących, brudnych skarpetek dających zbawienie, to sekta Hare Krishna. Namawiam go do wytoczenia guru sprawy o molestowanie.
Ale sekty to najprostsza forma wykorzystywania ludzi, ale i dla wykorzystujących najniebezpieczniejsza. Łowcy wolności działają dziś o wiele inteligentniej. Starają się być anonimowi. Grupy i ruchy psychomanipulacyjne pozwalają krzywdzić i nie dać się tak łatwo złapać. Doskonalenie umysłu to toksyczna duchowość, wykorzystująca chodzenie po ogniu. Robi ono wielkie wrażenie. Pozwala wcisnąć później adeptom każdą głupotę. I otwiera na osobowe zło. Nikt nie ściga guru doskonalenia umysłu. Choć uczestnicy ich warsztatów latami cierpią na depresje i duchowe traumy. Bioenergoterapia, różdżkarstwo, wróżbiarstwo, astrologia to kolejne odmiany ruchów psychomanipulacyjnych. Okultystycznych. W Polsce chronionych przez prawo. Radiesteci i bioenergoterapeuci, nie dość, że wpisani na listę oficjalnych zawodów uprawianych w Polsce, zrzeszają się w cechy. Ciekawe, czemu nie ma cechu wróżbitów i astrologów. W występowaniu w telewizji przeszkodziłyby szpiczaste czapeczki?
Konsekwencjami wejścia do sekty czy praktykowania okultyzmu są opętania, zniewolenia i dręczenia. Ludzie często myślą, że egzorcyzmy to lewitacje, trans i plucie śrubkami. Czasami to się zdarza. Ale egzorcyzmy to po prostu zwykła modlitwa błagalna. Tyle że wyzwalająca człowieka z piekła na ziemi. Podobnie modlitwa o uwolnienie. Właśnie wracam z Nowego Sącza. Widziałem, jak kilkaset osób miało możliwość wywikłania się z zastawionych na nich sideł.
Ale sekty i psychomanipulacja to tylko twarde jądro duchowych zagrożeń ukrytych we współczesnej kulturze. Subkultury i toksyczne style życia. Oto najszerzej rozwinięte sieci łowców wolności XXI w. Nikt nie orientuje się, że muzyka gotycka, ciemna i dołująca, gromadzi wokół siebie subkulturę wampiryczną. W której najwyższą formą wtajemniczenia jest picie krwi. Nie żeby przegryzać aorty. Kulturalnie, wymieniając się ampułkami. Ale krok dalej jest już pakt ze złem i wykorzystywanie ciał szesnastolatek jako satanistycznych ołtarzy. Prokuratury warszawska i krakowska miałyby w tej sprawie dużo do powiedzenia. Gdyby chciały.
Toksyczne life style. O czym mowa? Wystarczy poczytać „Wysokie Obcasy”, „Bravo Girl”, „Wyborczą”. Posłuchać aktywistek feministycznych, profesorek od gender studies czy aktywistów homoseksualnych. Zniewalanie umysłu współczesnego człowieka to dziś już nie partyzantka. Kiedyś łowiono ryby na wędkę, potem siecią. Dziś wymienia się wodę w stawie. Tą wodą jest kultura, którą oddychamy. Zamieniana na anty-kulturę. Wolność zabijania dzieci pod sercem matki nazywa się prawem. Usypianie staruszków – miłosierdziem. A chodzi tylko o brakujące łóżka w szpitalach. Ci łowcy wolności chodzą w glorii uznanych dziennikarzy, szanowanych prezesów korporacji medialnych. Profesorów etyki, terapeutów czy ekspertów telewizyjnych. Ludzie przyjmujący toksyczny styl życia przez wiele lat mogą mieć wrażenie sukcesu. Żyją dla siebie, dla kariery, władzy, pieniędzy. Niby wolni. Ale głęboko zniewoleni.
Toksyczne life style, okultystyczne ideologie, sekciarskie wierzenia oparte są na kłamstwie. Są sprzeczne z uczciwą nauką. Oraz z wiarą. Prawdziwą wolność daje relacja z Jezusem. Prezesi medialnych korporacji żyją z tego, że kupujemy sprzedawane przez nich life style. Żaden z nich nie odda za ciebie życia. A Jezus to zrobił.
Robert Tekieli
Nie jedz na czczo (grafitti)

Awatar użytkownika
trigi
Posty: 2068
Rejestracja: 09 sie 2011, 13:38
Lokalizacja: UK

Re: Gazeta Polska

Post autor: trigi » 09 lut 2012, 06:54

Całkiem pozytywnie, bo brednie o sektach były starymi przedrukami, a kontakt w PWK całkiem miły.
Francuska komisja śledcza do spraw sekt uznała nawet, że ruch prowadzi działalność zarobkową pod pozorem akcji humanitarnych i stosuje „zmuszanie do wysiłku fizycznego”, aby zmniejszyć „zmysł krytyczny”. Psycholodzy zauważają, że niskobiałkowa dieta stosowana przez krysznowców, często stosowane „oczyszczające posty”, ograniczenie czasu snu do około 5 godzin (członkowie kultu wstają o godzinie 3.30, by rozpocząć codzienną intonację mantry, wymawianej 1728 razy) doprowadzają do wycieńczenia i wyniszczenia organizmu, a także zakłóceń pracy mózgu. No i wszystko jasne, Brejwikowi przydałaby sie taka destrukcja pracy mózgu bo skubany działał inteligentnie i precyzyjnie. Wg tej definicji po przyłaczeniu sie do HK najtrwalsze osobniki powinny ginąć po góra 5 latach, no chyba ze nie przestrzegaja sadhany :evil:
Chciałbym zobaczyc ile i jakie smieci wytwarzaja ci wszyscy ksiaza i pracownicy GP napewno jedza z lisci lub własnorecznie robionych misek glinianych.
A brednie Roberta Takieli nie byłem w stanie zrozumiec moze jakby chciało mi sie przeczytac 3x, oprócz tego ze najezdza na TVN, Moona, okultystów, wspomina o egzorcyzmach i miesza to z HK, ja nie widze sensu tego bełkotu.

Awatar użytkownika
Purnaprajna
Posty: 2267
Rejestracja: 23 lis 2006, 14:23
Lokalizacja: Helsinki/Warszawa
Kontakt:

Re: Gazeta Polska

Post autor: Purnaprajna » 09 lut 2012, 08:45

Bolito pisze:Czy ktoś potrafi sobie wyobrazić, że osiemnastoletni chłopcy biją się o brudne i śmierdzące skarpety guru, by wcisnąć je sobie na głowę i paradować w nich z wielką dumą?

Czy ktoś potrafi sobie wyobrazić dorosłego człowieka, jakim autor powyższego tekstu, robiącego idiotyczne miny przed lustrem w łazience? A jednak przydarzyło mu się to nie raz, co jest dowodem na to, że jest on członkiem tajnej sekty Głupich Min. Musi więc mieć wyprany mózg, bo zachowuje się w irracjonalny sposób, strojąc małpie miny do lustra. Jak więc można brać na poważnie cokolwiek mówi taki sekciarz?

Uwielbiam ten poziom argumentacji. :roll: Aby tylko na poważnie nie dotknąć filozofii i teologii, bo nie daj Panie Boże Hare Kryszna zaczęłoby mieć sens! A tak to łatwo, Hare Kryszna chodzą w skarpetach - źle! Chodzą bez skarpet - jeszcze gorzej! Chodzą w jednej skarpecie - dzwonię panie na Policję, i jeszcze skrobnę artykuł ostrzegawczy w gazetce parafialnej, że śmierdzą im skarpety! A co, wącham ich skarpety to wiem!

Niyama
Posty: 49
Rejestracja: 08 lut 2012, 05:09

Re: Gazeta Polska

Post autor: Niyama » 09 lut 2012, 19:11

Dlaczego nie możemy wytoczyć procesu o obrażanie uczuć religijnych Hare Kriszna autorowi artykułu Robertowi Tekieli ?

Bolito
Posty: 839
Rejestracja: 17 lut 2008, 21:06
Lokalizacja: Kraków

Re: Gazeta Polska

Post autor: Bolito » 09 lut 2012, 21:44

Niyama pisze:Dlaczego nie możemy wytoczyć procesu o obrażanie uczuć religijnych Hare Kriszna autorowi artykułu Robertowi Tekieli ?
Pewnie mozna by wytoczyć, pytanie tylko po co? Szkoda kasy, a ten osobnik i tak się nie zmieni. Nie on, to jakiś inny będzie dalej powtarzał takie bzdury. Zwłaszcza, że ten przypadek, to chyba jedyne co wie na nasz temat. Mam parę jego innych artykułów w swojej kolekcji i zawsze pojawia się to samo. Chociaż zastanawiam się, czy ta historia nie jest prawdziwa. U nas też zdarzają się różne świry, ale robienie z tego normy to nadużycie.
Nie jedz na czczo (grafitti)

Awatar użytkownika
trigi
Posty: 2068
Rejestracja: 09 sie 2011, 13:38
Lokalizacja: UK

Re: Gazeta Polska

Post autor: trigi » 09 lut 2012, 21:45

Mozemy, ale po co? To jest prymitywny artykuł.

Niyama
Posty: 49
Rejestracja: 08 lut 2012, 05:09

Re: Gazeta Polska

Post autor: Niyama » 10 lut 2012, 10:39

Nazywanie sektą ludzi wierzących w Wisznu jest obrażaniem uczuć religijnych osób w niego wierzących. Dla mnie to jest obraza nie tylko nas, ale także Pana Kriszny. Zasłanianie się kosztami to ucieczka od Pana Kriszny. Oddany wielbiciel Pana Kriszny powinien być pewny na 100% że taką sprawę wygra. Oddany jak Arjuna nie wątpiący przed bitwą że z Panem Kriszną jakąkolwiek sprawę przegra z istotami demonicznymi.

Awatar użytkownika
trigi
Posty: 2068
Rejestracja: 09 sie 2011, 13:38
Lokalizacja: UK

Re: Gazeta Polska

Post autor: trigi » 10 lut 2012, 11:52

Nie wierze w beztronnosc Temidy

ODPOWIEDZ