Trivikrama Swami

System przekazywania wiedzy - parampara, guru-sadhu-śastra, guru i uczeń. "Jeśli słucha się z właściwego źródła, wtedy proces działa bardzo szybko. Na ogół ludzie jednak słuchają od nieautoryzowanych osób. Takie nieautoryzowane osoby mogą być bardzo uczone, biorąc pod uwagę ich akademickie kwalifikacje, ale ponieważ nie przestrzegają one zasad służby oddania, słuchanie od nich staje się po prostu stratą czasu. Czasami teksty są interpretowane zgodnie z modą, dla zaspokojenia własnych osobistych celów. Zatem, po pierwsze, należy wybrać kompetentnego i bona fide mówcę i wtedy słuchać od niego. Kiedy proces słuchania jest doskonały i kompletny, inne procesy stają się automatycznie doskonałymi w ich własny sposób. - 01.08.36 Zn.
Vaisnava-Krpa
Posty: 4935
Rejestracja: 23 lis 2006, 17:43
Lokalizacja: Kraków
Kontakt:

Post autor: Vaisnava-Krpa » 01 maja 2007, 12:37

VYASA_PUJA

Jesteśmy wszyscy świeżo po emocjach festiwalowych Vyasa Pujy Śrila Trivikrama Maharaja. W tym roku niewiele osób uczestniczyło w festiwalu. Winni być może są półbogowie odpowiedzialni za obfite opady śniegu w całej Polsce. Z powodu zasypanych dróg część naszego rodzeństwa duchowego miała problemy z dojechaniem na festiwal.
Pomimo małej frekwencji atmosfera była bardzo słodka i rodzinna. Niewątpliwie zawdzięczamy wiele Tribhuvaneśowi Prabhu i Jego przyjacielowi- Akordeonikowi. Prowadzony przez Niego kirtan już w pierwszych rytmach przebił okrywy świata materialnego i naszych umysłów i zabrał każdego uczestnika do czarodziejskiej krainy-HARINAMALOKI- tam gdzie każdy krok jest tańcem, a każde słowo śpiewem- HARE, KRYSZNA i RAMA.
Jako organizatorzy zastanawialiśmy się nawet (z powodu tej „nieobecności” wielbicieli), kto będzie w stanie „przyjąć” całą ucztę, ale.. . obawy okazały się niepotrzebne. Tuż przed ucztą, wielbiciele z mahamantrą na ustach wylądowali szczęśliwie w pokoju świątynnym (golokera prema dhana harinama sankirtana).

Uroczystość Vyasa Pujy zaczęła się Padyamem, po godzinie 10-tej. Tradycyjnie, przywitaliśmy Guru Maharaja kirtanem. Maharaja usiadł na Vyasasanie pięknie przystrojonym. Ozdoby i dekoracje wokół Vyasasanu wykonała Acintya Mataji.
Padyam, czyli mycie lotosowych stóp Gurudeva wykonywało kilku wielbicieli: Mahamuni Prabhu mył stopy pomyślnymi substancjami, a Vigataśu Prabhu i Śaśabindu das podawali konchy. W trzymaniu stóp pomagał trochę Dvarakadiś Prabhu.
Ceremonia przebiegła pomyślnie, a po niej, z naczyniami pełnymi caranamrity, udaliśmy się do kuchni, by przelać „amritę” do wiaderek i...
Kolejnym punktem Vyasa Pujy było czytanie ofiarowań.
A oto skromne fragmenty niektórych.
Rozpoczął Jay Gopal Prabhu, który pisał o tym jak dostał duchowe imię, wspomniał też jak dużo mamy szczęścia mogąc obcować z Maharajem.
Bhava Bhakti dasi napisała w swoim ofiarowaniu, że Guru Maharaja niesie ze sobą radość, pomoc i daje nam świadomość Kryszny.
Madhu Mangal Prabhu wspomniał: „Gurudev, każdego dnia jesteś ze mną. Proszę, bym mógł pamiętać Cię ciągle”. I dodał: „Chciałbym kiedyś służyć Ci z taką determinacją, z jaką Ty służysz Śrila Prabhupadzie.
Rasananda Prabhu powiedział, cytując Tejusa Prabhu, że Śrila Prabhupada, zwykł mówić o nauczaniu, iż jest ono jak rozpalanie małej iskierki ognia poprzez wachlowanie jej. Zakończył mówiąc, że Guru Maharaja rozpala iskierkę świadomości Kryszny we wszystkich osobach, z którymi ma kontakt.
Indulekha Mataji podziękowała Guru Maharajowi w imieniu nas wszystkich za to, że uczy nas w prosty sposób, jak najlepiej służyć Krysznie.
Swoje ofiarowania czytali również: Śasabindu das, Dvarakadiś Prabhu, Bhaktin Monika, Laksman Prabhu, Larisa i Tatiana z Białorusi, Mataji Mallika.
Po czytaniu ofiarowań odbyła się ceremonia Puspanjali- w tym roku, być może z powodu deficytu, rozdano symbolicznie po kilka płatków kwiatów.
Następna była uroczysta Guru Puja, w czasie, której bhaktowie i bhaktinki wręczali prezenty i składali pokłony, a Gurudev rozdawał im wspaniałe słodkie kulki.
A w międzyczasie trwał ekstatyczny kirtan.
Ja wyszedłem z kilkoma bhaktami po tort urodzinowy i 108 potraw.
Wspaniały tort przygotowała Manjari Mataji z pomocą swego męża, Arjuny Prabhu. Uwierzcie mi- wyglądał wspaniale i smakował wyśmienicie.
108 potraw przygotowała Asi Kunda Mataji, która przez całą noc czyniła starania, by wszystkie potrawy były smaczne. Kilkanaście potraw ugotowała też Śilavati Mataji (razem było to około 130 dań).
Gdy wnieśliśmy te wszystkie potrawy i tort przed Guru Maharaja, okazało się, że... pamiętaliśmy o wszystkim oprócz... łyżki.
Puściłem się, więc pędem do szafki Maharaja. I przyznam, że był to mój najszybszy bieg na krótki dystans z przeszkodami (zamknięte drzwi, schody itp.)., Więc po, wydaje się, kilku sekundach, byłem z łyżką obok Trivikrama Maharaja.
Gurudev bardzo docenił wspaniałe prasadam. Skosztował różnych potraw i kawałek tortu, a resztę rozdał zebranym.
Szczytowym punktem Vyasa Pujy była wspaniała uczta, którą w tym roku przygotował Vimatsara Prabhu- mistrz kuchni i humoru. Z rarytasów szczególnie długo pozostanie nam w pamięci laddu ze zmielonymi orzeszkami laskowymi, ekstatyczny ryż z szafranem, sabji w sosie pomidorowym i wiele innych.
Po uczcie Thakurani Seva Mataji, Cakratirtha Prabhu i Bhaktin Ania z Białegostoku przedstawili piękny teatr o rozrywkach świętych z Vrajy. Wszyscy byli oczarowani zarówno grą aktorów, strojami, jak i mądrością płynącą z pouczających historii.
Zakończyło Vyasa Puję Gaura Arati, które było tak niesamowite, że nie sposób tego opisać. Wspomnę jedynie, że z obserwacji niezwykłych figur tanecznych oraz wysokości skoków, wydawać się mogło, że bhaktowie tańczyli w swoich duchowych ciałach.

Vyasa Puja była sukcesem. Dlaczego? Ponieważ wielbiciele, jak również Trivikrama Maharaja byli zadowoleni.
Była to wspaniała okazja do spotkania, ucztowania, intonowania i ofiarowania podziękowań Maharajowi.
Do pomyślnego przebiegu Vyasa Pujy przynili się w dużej mierze: Kaśi Miśra Prabhu, który aranżował wiele rzeczy, Bhava Bhakti devi dasi, która zapraszała bhaktów i... No i RUPA GOSVAMI PRABHU, który był osobą odpowiedzialną za przebieg całej Vyasa Pujy, a warto wspomnieć, iż jednocześnie musiał podołać tysiącom obowiązków jako KOMANDOR świątyni.
Rano Guru Maharaj dał wykład, który zamieszczamy obok. Myślę, że słowa tego wykładu mogą być dla nas mottem na całe życie.
Pomóżmy Guru Maharajowi zadowolić Śrila Prabhupada pomagając w nauczaniu świadomości Kryszny w naszym kraju i nie tylko...
Hare Kryszna
Pragnący Waszej łaski sługa
Śasabindu das

Vaisnava-Krpa
Posty: 4935
Rejestracja: 23 lis 2006, 17:43
Lokalizacja: Kraków
Kontakt:

Post autor: Vaisnava-Krpa » 01 maja 2007, 12:38

WYPRAWA W NIEZNANE

Rankiem 16-go maja udałyśmy się z Asi-kundą na dworzec. Polski Express unosił nas coraz dalej od Warszawy. Nie obeszło się bez małej prztygody po drodze, kiedy to o mały włos a Asi-kunda zostałaby na jednym z przystanków po drodze. Po blisko czterech godzinach jazdy byłyśmy w Toruniu. Było jeszcze wcześnie. Program u Paraśary Prabhu miał się odbyć dopiero o 17-tej. Powstało więc pytanie czy lepiej dodzwonić się do kogoś z bhaktów toruńskich (miałyśmy telefony do Ananga-manjari i Dhranamayi Mataji) czy raczej spróbować na własną rękę dostać się do Werszawic, gdzie mieszka Paraśara Prabhu. Wybrałyśmy tą drugą opcję. Żadna z nas oczywiście nigdy wcześniej nie była w Werszawicach. Asi-kunda miała wspaniałą mapę Europy, na której na szczęście uwzględniono tą miejscowość (w atlasie samochodowym Polski jej nie ma). Asi-kunda stwierdziła, że musimy wydostać się na trasę wylotową z Torunia i stamtąd jakimś środkiem lokomocji dalej. Kierowca autobusu miejskiego poradził nam gdzie wysiąść, żeby przesiąść się na podmiejski, ale kiedy tam wysiadłyśmy, okazało się, że żadnych podmiejskich nie ma... Trzeba więc było spróbować szczęścia na stopa. Najpierw zatrzymałyśmy miłego Pana Biznesmena, który z kolei liczył na to, że my pokażemy mu jak dojechać do pewnej miejscowości. Dzięki wspaniałej mapie Asi-kundy okazało się to możliwe, ale niestety miejscowość ta była dopiero w połowie trasy, którą miałyśmy do przebycia. Potem udało nam się przesiąść do Tira. Pan Kierowca wysadził nas na drodze prowadzącej do Werszawic i oto stałyśmy przed perspektywą uroczego spaceru. Z mapy wynikało, ze mamy do przejścia jakieś 5km. Zatrzymałyśmy się pod pięknym kasztanowcem, żeby wymantrować Gayatri i ruszyłyśmy dalej. Wokoło rozciągały się pola- zielone zbożai żółciutki rzepak, nad nami śpiewały skowronki, było ciepło, ale nie tak upalnie jak poprzedniego dnia. Ja miałam do niesienia plecak i reklamówke z maha ciastem zrobionym przez Jambavati, za to Asi-kunda niosła swoje rzeczy w rękach i miała niezbyt wygodne buty, co wkrótce zaczęło się odbijać na tempie naszej wędrówki. Przeszłyśmy dość długi odcinek, na którym nie było żadnych domów, aż doszłyśmy do skrzyżowania. Z mapy wynikało, że powinnyśmy pójść w prawo i tak też zrobiłyśmy. Przeszłyśmy nad uroczym strumykiem i jakieś pół kilometra dalej weszłyśmy pomiędzy budynki. Jakiś człowiek stał przed sklepem, więc Asi-kunda pobiegła go zapytać gdzie mieszka Piotr Gehrke (bo tak brzmi nazwisko Praraśary Prabhu). Okazało się, że niestety tutaj nasza mapa zawiodła. Przyszłyśmy do innej wsi! Trzeba więc było się cofnąć spowrotem do skrzyżowania. A potem szłyśmy i szły i szły... Jeśli wogóle były jakieś domy na trasie, to stały w dużej odległości od drogi. Namówiłam Asi-kundę, żeby weszła do jednego z takich domów zapytać o drogę, ale na spotkanie wyszły jej bardzo groźne psy, więc uciekła. Ponowiła próbę w następnym domu i tam spotkała Bardzo Miłą Panią, która dokładnie wytłumaczyła jak dojść do "tych Jehowych". Wydawało się, że nic nas już teraz nie powstrzyma przed szybkim dotarciem na miejsce, chociaż tłumaczenie Bardzo Miłej Pani było cokolwiek zawiłe. Ale nagle usłyszałam podejrzany dźwięk. Spojrzałam na niebo i nie było już żadnych wątpliwości- nadchodziła burza. A my oczywiście nie miałyśmy żadnych kurtek od deszczu, a na nogach tylko sandałki. Miałyśmy skręcić w lewo koło kapliczki, ale chociaż szłyśmy, szły i szły- żadnej kapliczki nie było widać. Weszłyśmy już w rejon gęsto zabudowany. Od jednego z domów usłyszałam dobiegający głos: "Patrzcie- Cyganki". To było oczywiście o nas, a może bardziej o mnie, bo miałam na sobie długą spódnicę i chustkę na głowie. Nieco dalej zapytałyśmy Dwóch Panów jak dojść do kapliczki i okazało się, że jest już niedaleko. Ale zaczęło padać, więc schowałyśmy się na przystanku. Wkrótce deszcz ustał i powiedziałam, że musimy jak najszybciej iść dalej, bo burza w każdej chwili może wrócić. Poszłyśmy więc. Koło kolejnej kapliczki miałyśmy skręcić w lewo i przejść koło bloków. Asi- kunda weszła do jednego bloku, żeby dalej zapytać o drogę. Okazało się, że musimy iść jeszcze dość daleko i skręcić w żwirową drogę. Niestety uszłyśmy może z 50m i lunęło. Na szczęście byłyśmy koło ostatniego bloku, więc szybko wbiegłyśmy do klatki. Za nami zaczęły tam wbiegać kompletnie przemoczone dzieciaki. Ulewa trwała kilkanaście minut. Jeszcze chmura grzmiała nad nami, ale jak tylko deszcz ustał wyruszyłyśmy dalej. Okolica jest tam naprawdę prześliczna. Po drodze mijałyśmy małe stawy pełne żab, które radosnym rechotem witały deszcz. Przeszłyśmy obok gospodarstwa gdzie za ogrodzeniem pasły się kucyki- malutkie i śliczne, a nawet był tam osiołek! Jeszcze raz zapytałyśmy o drogę w jednym z domów i już wiedziałyśmy, gdzie trzeba skręcić i że mamy znaleść domek z czerwonym dachem i czerwonym ogrodzeniem. W końcu weszłyśmy na żwirówkę czy też jak określają to miejscowi "szlakówkę". Tam było już zupełnie uroczo. Żadnych samochodów, ciemna chmura burzowa, a pod nią żółty rzepak przypominały nam o Krysznie, śpiewały ptaki. Oczywiście w miarę zbliżania się do celu miałyśmy caraz więcej strachu co powie Kasi Miśra Prabhu kiedy nas zobaczy. Słyszałyśmy, że Guru Maharaj miał tam przyjechać na nocleg poprzedniego wieczoru i zastanawiałyśmy się czy go nie spotkamy zaraz na podwórzu. W końcu weszłyśmy w bramę. Powitało nas zajadłe szczekanie psów, na szczęście zamkniętych za siatką. Z głębi domu usłyszałyśmy głos "Piotr, goście do ciebie". Za chwilę otworzyły się drzwi i Paraśara Prabhu zaprosił nas do środka. "Z nieba mi spadłyście"- okazało się, że Guru Maharaj jeszcze nie przyjechał, a Paraśara za 15 minut miał pojechać po niego do Bygdoszczy. I w ciągu tych 15 minut miałyśmy z Asi Kundą skończyć girlandę, którą zaczęła już robić Małgosia, żona Paraśary. Nigdy wcześniej nie robiła girlandy, więc z ulgą powierzyła nam dokończenie jej. Paraśara Prabhu w tym czasie przygotowywał się do podróży. Małgosia ugotowała obiad i poprosiła mnie o ofiarowanie, co też uczyniłam. Chciałam jeszcze coś pomóc, ale mama Małgosi stwierdziła, że sama umyje podłogę w kuchni, więc zajęłam się zwiedzaniem posiadłości. Dom był pełen zwierząt. W pokoiku, gdzie położyłyśmy rzeczy było piękne akwarium z kolorowymi rybkami. W drugim również w akwarium pływał żółw- Dyzio. Obok była klatka szczurzycy Betoniarki. Na strychu żałośnie miauczał piękny perski kiciuś (zamknięty dla własnego bezpieczeństwa), a na podwórzu przymilał się do ludzi pies Łatek, z jednym okiem niebieskim, a drugim brązowym. Dwa podhalańsko-owczarko podobne potwory za siatką nazywały się Barry i Rockie, a za ogrodzeniem pasł się kucyk-Wacek.

Vaisnava-Krpa
Posty: 4935
Rejestracja: 23 lis 2006, 17:43
Lokalizacja: Kraków
Kontakt:

Post autor: Vaisnava-Krpa » 01 maja 2007, 12:39

OFIAROWANIE TRIVIKRAMA MAHARAJA Z 1997



Cóż za wielkie szczęście?
Że spotkałem Cię
A Ty zasiałeś ziarno,
I rośnie w moim sercu.

Cóż za wielkie szczęście?
Że byłem nieczysty
A Ty wyrwałeś mnie mayi
I dałeś proste życie.

Cóż za wielkie szcęście?
Że będąc łajdakiem
masowałem Twe ciało -
dotyku doskonałość.

Cóż za wielkie szczęście?
Że zgodziłem się
przestrzegać Twych instrukcji
i śpiewać, i tańczyć - sama radość.

Cóż za wielkie szczęście?
Nie mogłem nawet śnić
o tak cudownym życiu -
Twojej łaski wspaniałość.

Cóż za wielkie szczęście?
Że tyle czystych dusz
wysłałeś do mnie by
na wieczność im służbę dać.

Cóż za wielkie szczęście?
Już wszystko jasne jest.
Ty dałeś mi to szczęście
to cały świat ujrzał tak.

Cóż za wielkie szczęście?
Cóż więcej mogę rzec
wszak leżę u Twych lotosowych stóp
odwdzięczyć się - lecz jak?

Vaisnava-Krpa
Posty: 4935
Rejestracja: 23 lis 2006, 17:43
Lokalizacja: Kraków
Kontakt:

Post autor: Vaisnava-Krpa » 01 maja 2007, 12:40

OFIAROWANIE TRIVIKRAMA MAHARAJA Z 1994

Najdroższy Śrila Prabhupada

Proszę przyjmij moje najbardziej uniżone i pokorne pokłony u Twoich świętych lotosowych stóp.

Dziękuję Ci tysiące razy za to, że przybyłeś do Ameryki aby rozpocząć Twoją społeczność ISKCON. Ten akt czystego miłosierdzia pozwolił mi osiągnąć ulgę od niewoli pracy dla korzyści. Gdyby nie Twoja łaska z pewnością cierpiałbym w bagnie materialnego życia z powodu moich niekończących się pragnień. Pragnienia te, jak pozbawieni miłosierdzia, nie dający spokoju wrogowie, atakowały mnie nawet w snach. To szare życie nie miałoby żadnego znaczenia , gdyby nie Twoje łaskawe pojawienie się w nim. Moje skamieniałe serce zaczęło topnieć pod wpływem Twoich miłosiernych instrukcji. Któż mógłby pomyśleć, że to będzie możliwe? Byłem tak cyniczny, tak dumny, ty jednak byłeś ekspertem w sprawach serc, i na czas, przygotowałeś mnie na przyjęcie bhakti-lata-bija.
„Cud dokonany przez Twoją Boską Łaskę”. Ten prawdziwy „bezcenny podarunek” uczynił nasze życia pełnymi, choć próbujemy odpłacić za to w tak nikły sposób. Proszę więc, abym mógł kontynuować moje małe, nic nie zaczące próby spłacenia mojego długu wobec Ciebie.

Twój pokorny sługa
Trivikrama Swami

Vaisnava-Krpa
Posty: 4935
Rejestracja: 23 lis 2006, 17:43
Lokalizacja: Kraków
Kontakt:

Post autor: Vaisnava-Krpa » 01 maja 2007, 12:40

ŚRI GURU CARANA PADMA...


Pragnę się podzielić swoimi realizacjami w związku z osobą Guru Maharaja. Podczas ostatniej Vjasa Pujy zostałem poproszony przez Kryszna Nama Prabhu o pomoc w padyamie. Oczywiście, któż by się nie zgodził pomóc lub choćby asystować w myciu stóp mistrza duchowego.
Przed ceremonią zgromadziliśmy wszelkie potrzebne parafernalia i pomyślne składniki, takie jak ghee, miód, jogurt, soki, wodę różaną. Zadbaliśmy, aby wszystkie miały właściwą temperaturę i czekając na Trivikrama Maharaja śpiewaliśmy Hare Kryszna. Moją służbą miało być podtrzymywanie stóp Guru Maharaja w czasie padyamu. Po powitaniu i złożeniu pokłonów Guru Maharaja usiadł na vyasasanie i... uprzedzając moje oczekiwania, podał do trzymania obie stopy. Ja się spodziewałem, że każdą ze stóp Śri Guru będziemy czcić oddzielnie (rozkładając przypływ łaski). No cóż, podłożyłem poduszkę i ceremonia się zaczęła. Bhaktowie śpiewali kolejne strofy Śri Guru Astaki. Przed tym wszystkim usiłowałem sobie zdać sprawę, jak wielką łaską jest tak poufna służba dla Guru Maharaja. Lecz gdy trwało to już kilka minut zacząłem odczuwać ból kręgosłupa i rąk. Chociaż miałem przed oczami lotosowe stopy mistrza duchowego, mój umysł i moja świadomość skupiły się na bólu, który czułem. Jedyna myśl jaką miałem w głowie to- czy wytrzymam do końca ceremonii. Przed padyamem modliłem się do Pana Balaramy o siłę duchową, dzięki której mógłbym mieć dobrą świadomość podczas tej czynności. Z pomocą przyszedł mi zaufany towarzysz Pana Kryszny... Mucukunda Prabhu, który zmienił mnie przy trzymaniu stóp Maharaja. Po ceremonii posprzątałem parafernalia i udałem się do kuchni świątynnej, gdzie zwycięski Vaikuntanath Prabhu walczył przygotowując 108 potraw. Kiedy znalazłem się w kuchni, umysł zaczął narzekać, że nie mogę być osobiście na Vyasa Pujy. W kuchni towarzyszyli mi jeszcze: Janardan Prabhu i bhakta Kamil (obecnie Kryszna Katha Prabhu). Byłem trochę zmartwiony i niespokojny. Po jakimś czasie uświadomiłem sobie, że tego dnia powinno się szczególnie gloryfikować Mistrza duchowego. Z takim nastawieniem zacząłem pytać bhaktów jak spotkali w swoim życiu Trivikrama Maharaja, jakie dawał im instrukcje, co mu zawdzięczają. I tak poprzez uszy zaczęliśmy pić nektar głosząc chwały Śri Guru. Atmosfera się zmieniła, byliśmy ożywieni i zainspirowani. Mając w pamięci niedawny padyam pomyślałem sobie, że...- można być nawet tak blisko Mistrza duchowego, że ma się przed oczami Jego lotosowe stopy- lecz jeśli nasz umysł nie jest skupiony na Śri Guru-nie ma to wielkiego znaczenia. A nawet będąc w kuchni czy w odległości tysiąca mil od Śri Guru, jeśli medytujemy o Jego osobie czy instrukcjach, wówczas odczujemy związek z Nim i Jego obecność. Dlatego też cokolwiek robimy-róbmy ze świadomością, że istrz duchowy przy nas jest. Wykonujmy codzienną służbę oddania, dla zadowolenia Śri Guru. Wykonujmy Jego instrukcje. Kiedyś, po wykładzie Madhududan Prabhu spytał Trivikrama Maharaja: "Guru Maharaj, jaka jest twoja misja?" Maharaja odpowiedział: "Moją misją, jest nauczanie Świadomości Kryszny w Polsce. Czy chcesz mi pomóc?" Niech każdy z nas postawi sobie to pytanie.
Myślę, że te słowa kieruję przedewszystkim do siebie, pokornie prosząc Was, moi bracia duchowi i siostry o błogosławieństwo, abym stał się kwalifikowany na pozycji ucznia.
Wasz sługa
Śaśabindu dasa

Vaisnava-Krpa
Posty: 4935
Rejestracja: 23 lis 2006, 17:43
Lokalizacja: Kraków
Kontakt:

Post autor: Vaisnava-Krpa » 01 maja 2007, 12:41

Bhn Maria przysłała obiecane sprawozdanie z podróży z Guru Maharajem do New Vrndavan. To było jej pierwsze osobiste spotkanie Guru, wcześniej rozmawiali czasem przez telefon na początku przeważnie w moich sprawach z czasem jednak Maria odważyła się porozmawiać też więcej o sobie . Maharaj chciał poznać nową aspirującą uczennicę i zobaczyć co tam w Chicago piszczy. Zaprosiliśmy więc Go do Chicago. Któregoś dnia zadzwonił i zapytał czy przy okazji Maria nie zorganizowałaby Jego wyjazdu do New Vrndavan . Maria zgodziła się ... jednego czego ja żałuję to to że tydzień wcześniej musieliśmy wracać z Adi Keśavą Prabhu do Polski lecz cieszę się że tyle osób mogło mieć wspaniałe towarzystwo Maharaja kiedy my po tylu „sytych” latach musimy zadowolić się rozłąką...
Ws Rasananda dasa


Podróż do New Vrndavan

Przede wszystkim chciałam wszystkich przeprosić, za wszelkie obrazy jakie mogę popełnić w moim sprawozdaniu. Jestem neofitą i wiele zachowań jest dla mnie nadal nieznanych...
Dostąpiłam niezwykłej łaski przebywania w towarzystwie Guru Maharaja przez 4 kolejne dni, kiedy odwiedził nas w lipcu 2001 w Chicago. Guru Maharaj był tak łaskawy, że nie zwracał uwagi na moje neofickie zachowania, był natomiast troskliwy jak ojciec...nie pamiętam, aby ktos zajmował się moją osobą z taką troską i bezwarunkowo. Raz tylko w rozmowie Guru Maharaj zwrócił mi uwage.. Opowiem Wam jak to było. Rasananda Prabhu ostrzegał mnie jeszcze w niedzielę rano przez internet, abym zadawała pokorne pytania. Tak bylo mniej wiecej, aż do momentu kiedy zaczełam rozmawiać o mojej pracy i czasami w chwilach zdenerwowania pojawia sie u mnie nerwowy śmiech...i stało się... Guru Maharaj przypomniał mi jak powinien aspirujący uczeń zachowywać sie. Dosłownie nie pamiętam, ale powiedział, że jeżeli chcę z nim rozmawiać to mam nie tracić jego cennego czasu, a zadawać pokorne pytania i dostanę odpowiedzi, a jak chcę się pośmiać to mogę śmiać się z koleżanką z pracy. Było mi niezmiernie wstyd, jak nigdy wcześniej dotąd, jak mogłam tak zapomnieć się ?
Podróż była niesamowita. Poczatkowo zaplanowany byl wyjazd do New Vrndavan, ale Guru Maharaj zadzwonił z pytaniem, czy nie moglibyśmy wyjechać w niedzielę rano i wstąpić na Ratha Yatrę do Detroit. Oczywiście, ze tak. W ten sposób podróż rozpoczęła się w niedzielę zaraz po 6-tej rano. Dojechalismy jak juz procesja trwała. Co mnie wzruszyło, to to że Guru Maharaj wysiadł szybciutko z samochodu i po złożeniu pokłonów włączył się do kirtanu i zaczął śpiewać. Wy wiecie jaki on jest, a dla mnie było to pierwsze doświadczenie i byłam zaszokowana jak aktywny brał udział... Później już w czasie programu stał przed sceną ( jako jedyny) i tańczył i śpiewał i był wszędzie... Gurudev był tak łaskawy że przedstawił nam wielu swoich braci i sióstr duchowych, było to dla mnie niesamowite doświadczenie. Jacy Oni są inni, świecą wręcz, a jak zaczać rozmowę na temat Śrila Prabhupada, to od każdego emanuje tyle uczucia i są tak wzruszeni, ze tylko słuchając ich i obserwując, nastrój ten udziela się.
Gorąco było tak, że gdyby nie fakt iż Ratha Yatra była na wyspie i wiatr od wody chłodził, to nie byłoby czym oddychać, każdy dostawał wodę butelkowaną i było jej pod dostatkiem i wylewaliśmy strumienie potu, ale każdy był szczęśliwy, widać to było po twarzach uczestników...
W podroży tej towarzyszyły nam jeszcze dwie osoby: Kalki Prabhu – brat duchowy Guru Maharaja i moja siostrzenica. Przygotowana byłam, że będę na zmianę z moją siostrzenicą prowadzić samochód, ale Guru Maharaj robił to na zmianę z Kalki Prabhu. My byłyśmy tylko pasażerkami. W drodze intonowaliśmy, śpiewaliśmy, Guru Maharaj opowiadał rożne rozrywki, niezapomniana atmosfera. Noc spędzilismy w Detroit. Rano miałam szczęście wysłuchać wykładu Guru Maharaja i widziałam na własne oczy jak bardzo nauki Guru Maharaja trafiają do serc. Wszyscy byliśmy pod ogromnym wrażeniem. Poranny wykład w Detroit był na temat tego, jaka jest rola mężczyzny, że powinien zadbać o dom, opiekować się żoną . Maharaj prawie dostał owacje na stojąco po tym wykładzie, zwłaszcza od żeńskiej części publiczności i nawet uczennice Śrila Prabhupada były mocno poruszone podejściem Guru Maharaja > „zdarza się że bhaktowie zostawiają rodziny i przyjmują wyrzeczony porządek życia nie troszcząc się o resztę...”
... jedna z uczennic Śrila Prabhupada powiedziała mi że nigdy wcześniej nie słyszała tak dobrego wykładu na ten temat .
Dalsza droga. Nie musiałyśmy się o nic martwiC. Kalki Prabhu i Guru Maharaj zaaranżowali wszystko. W drodze do New Vrndavan wstąpiliśmy do świątyni w Columbus, do Malati Mataji – siostry duchowej Guru Maharaja. Bhaktinki z Columbus powitaly Guru Maharaja kirtanem na ulicy i pokłonami. Kolejne niezapomniane doświadczenie. Odbył się program, podano nam prasadam i wieczorem w poniedziałek dojechaliśmy do New Vrndavan. Była to moja 3-cia wizyta w tym miejscu. Każda była inna, a ta znowu szczególna ze względu na towarzystwo Guru Maharaja. Brałam udział we wszystkich programach, które oczywiście prowadził Guru Maharaj. Potrafił ruszyć do tańca wszystkich obecnych w Świątyni. Zawsze znalazł czas i pamiętał, aby zapytać nas czy wszystko mamy i czy nic nie potrzebujemy. Tyle troski i zainteresowania nie doswiadczylam w całym moim zyciu. We wtorek był wieczór wspomnień Uczniów Śrila Prabhupada. Z jak wielkim uczuciem i oddaniem opowiadali swoje wspomnienia.. wszyscy byliśmy wzruszeni do łez. Nie zasłużyłam w żaden sposób na tą wielką łaskę przebywania w towarzystwie Guru Maharaja przez tyle dni, podróż ta pozostawiła najdroższe memu sercu wspomnienia. Ilekroć pomyśle o tych dniach, łzy szczęścia cisną się do oczu...i tęsknota za Guru Maharajem ściska serce. Jestem tak zanieczyszczona, że wielu imion nie pamiętam, nie jestem w stanie powtórzyć rozmów, ale nastrój z tej podróży pozostał w sercu i tęsknota tak ogromna, że aż boli...


Bhn Maria Lipiec
Chicago

Vaisnava-Krpa
Posty: 4935
Rejestracja: 23 lis 2006, 17:43
Lokalizacja: Kraków
Kontakt:

Post autor: Vaisnava-Krpa » 01 maja 2007, 12:45

„SAMOTNY?”

Czy jest coś złego w próbie
zrozumienia umysłu Mistrza Duchowego?
Chciałbym to zrobić raczej jako,
próbę docenienia.

Listopad 1977r
Vrindavan
Właśnie odeszła najdroższa mu osoba
Dziesiątki twarzy mokrych od łez.
Czy on też płakał?
Czy może stał gdzieś z boku
i myślał:
„Prabhupada
co my teraz zrobimy?
Czy mamy jakąś szansę?”
Pierwsze lata
Pierwsze poważniejsze zakłocenia
Strefowi acaryowie
Samotna walka
To musiało być ciężkie-
Bracia Duchowi odwróceni plecami,
pozamykane drzwi.
I nawet małe mgnienie:
„może się mylę?”
ale tylko na chwilę-
są przecież ciągle książki, listy, konwersacje,
a raz we śnie...
Prabhupada powiedział: kontynuuj.
Wkrótce pierwsze owoce: Hamsaduta,
Jayatirtha, Rameśvar, Bhagavan.
“miałem rację”, ale nie było
uczucia triumfu,
raczej smutek
i ulga, że teraz już będzie normalnie.
Kiedyś Prabhupada napisał: „Samotny?
Sannyasin nigdy nie jest samotny!”
Minęło już tyle lat
33? 34?
Codziennie inne miejsce,
uczniowie,
niektórzy niewiele warci,
ale Prabhupada chciał
żeby ten ruch się rozwijał,
trzeba przyjąć ryzyko.
-na jednym z wykładów Guru Maharaja
zamknął oczy i uśmiechnął się słodko
mógł być znów ze Śrila Prabhupadem”
„Dajcie mi błogosławieństwo, żebym wkrótce
„Samotny?... nigdy...!

08.01.02 NVM Madhavendra Puri das

mad

Post autor: mad » 02 maja 2007, 21:07

He he- gdzie ty wygrzebales ten wiersz Arek? :)
W Pada Sevanam miale troche jeszcze swoich wierszy i artykulow. Sam bym z checia poczytal, ale nie mam dostepu.

Vaisnava-Krpa
Posty: 4935
Rejestracja: 23 lis 2006, 17:43
Lokalizacja: Kraków
Kontakt:

Post autor: Vaisnava-Krpa » 02 maja 2007, 21:12

Tak widziałem, mam Pada sevanam ale niepoukładane, widziałem tam twoje rzeczy, stopniowo będę je zamieszczał, bo się mogą przydać, a jak coś będzie nieaktualne to ci wyśle prywatnie w takim razie:)

mad

Post autor: mad » 02 maja 2007, 21:18

Arkadiusz pisze:Tak widziałem, mam Pada sevanam ale niepoukładane, widziałem tam twoje rzeczy, stopniowo będę je zamieszczał, bo się mogą przydać, a jak coś będzie nieaktualne to ci wyśle prywatnie w takim razie:)
Ale co? Sam je wklepujesz na kompa? Gdzies to powinno byc juz w formie cyfrowej, przeciez na Vrindzie bylo.
Tak czy inaczej milo poczytac. Bylem takim slodkim i niewinnym bhakta Obrazek :wink:

ODPOWIEDZ