Skąd ciągłe wątpliwości i pytania o sens życia?

Pytania i odpowiedzi na różne tematy, forum dla laików i początkujących. " Nie ma nic bardziej wzniosłego i czystego w tym świecie nad wiedzę transcendentalną." - 04.38. Niewiedza jest przyczyną naszej niewoli, a wiedza jest drogą do wyzwolenia. Wiedza ta jest dojrzałym owocem służby oddania. Kto ją posiadł, ten nie musi już nigdzie szukać spokoju, gdyż raduje się pokojem będącym w nim samym. Innymi słowy, wiedza ta i pokój kulminują w świadomości Kryszny. Jest to ostatnie słowo Bhagavad-gity. -04.38 Zn.
Awatar użytkownika
Ananta
Posty: 167
Rejestracja: 09 lut 2014, 13:53

Skąd ciągłe wątpliwości i pytania o sens życia?

Post autor: Ananta » 07 mar 2014, 12:33

Namaste,

chciałam zapytać czemu ktoś, w tym wypadku ja, tak ma, że ciągle się zastanawia nad tym, czy coś może zrobić czy nie, czy dobrze to wpłynie na życie moje i innych czy nie, jest wręcz zawieszony bo nie ma w środku siebie żadnej pewności, a inni ludzie nie mają takich dylematów, tylko działają zdecydowanie, choćby i robili głupoty. Jak to jest? Jak rozpuścić w sobie te blokady i przestań ciągle się zamartwiać i mieć pewność w działaniu i przestań bać się każdej podjętej samodzielnie decyzji?

Hare Krsna

Adam Katowice
Posty: 177
Rejestracja: 25 lis 2006, 20:11

Re: Skąd ciągłe wątpliwości i pytania o sens życia?

Post autor: Adam Katowice » 07 mar 2014, 21:10

1 Typ osobowości: czujny

Osoby o czujnym typie osobowości:
• są bardzo niezależne, kierują się własnym zdaniem i osądem, z łatwością podejmują decyzje, potrafią się o siebie zatroszczyć,
• zachowują się z dużą ostrożnością w kontaktach z innymi ludźmi, nim się z kimś zwiążą starają się zdobyć jak najwięcej informacji na temat tej osoby,
• są bardzo uważne i spostrzegawcze, wychwytują różne subtelności pojawiające się w życiu, w trakcie rozmowy,
• potrafią konfrontować się z różnymi przeciwnościami, szczególnie gdy mają poczucie, że zostały zaatakowane,
• krytykę skierowaną pod ich adresem przyjmują bardzo poważnie, nie doznając przy tym uczucia zagrożenia,
• istotnymi dla nich wartościami jest wierność i lojalność, są w stanie wiele zrobić aby na nie zasłużyć.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: paranoidalne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać paranoidalne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej cztery z poniższych kryteriów:
• podejrzewa, że inni ją oszukują i wykorzystują, chociaż nie ma to wystarczającego uzasadnienia w rzeczywistości,
• bardzo skupia się na nieuzasadnionych podejrzeniach dotyczących lojalności innych osób,
• niechętnie się zwierza w obawie przed złośliwym wykorzystaniem tej wiedzy przeciwko niej,
• doszukuje się ukrytych znaczeń w zwykłych wydarzeniach, interpretuje je jako skierowane przeciwko sobie,
• nie potrafi wybaczać, uczucia urazy mają trwały charakter,
• widzi ataki na siebie tam gdzie inni tego nie widzą, reaguje wściekłością i kontratakiem,
• pomimo braku podstaw w rzeczywistości stale podejrzewa swojego partnera, małżonka o niewierność.
Jedną z metod leczenia w przypadku paranoidalnego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

2 Typ osobowości: ekscentryczny

Osoby o ekscentrycznym typie osobowości:
• trzymają się swoich myśli, przekonań bez względu na to co o tym myślą inni, czy jest to rozumiane i akceptowane, czy też nie,
• nie odczuwają silnej potrzeby bliskich związków, są niezależni, zamknięci w sobie,
• obce im są reguły określające funkcjonowanie różnych społeczności, sami stwarzają swój własny, niezwykły styl życia, nierzadko ekscentryczny,
• są otwarci na różne niestandardowe koncepcje, interesują się okultyzmem, zjawiskami paranormalnymi,
• mają skłonności ku metafizyce, pociąga ich myślenie abstrakcyjne,
• pomimo tego, że są mocno skupieni na sobie, potrafią obserwować innych ludzi, są czuli na to jak inni na nich reagują.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: schizotypowe

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać schizotypowe zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej pięć z poniższych kryteriów:
• ma poczucie, że cała uwaga skupia się na niej, na przykład, że inni ludzie w pomieszczeniu mówią o niej (bez urojeń na tym tle),
• ma dziwaczne przekonania, skłonności do magicznego myślenia, niezgodnego z normami subkultury, do której należy,
• doświadcza niezwykłych doznań zmysłowych, na przykład złudzenia dotyczące doznań cielesnych,
• pojawiają się myśli o charakterze paranoidalnym, jest podejrzliwa,
• nieadekwatne albo zahamowane emocje,
• ekscentryczne, niezwykłe zachowanie i wygląd,
• dziwaczny sposób myślenia i mówienia,
• oprócz najbliższych krewnych nie ma przyjaciół ani innych zaufanych osób,
• w relacjach z ludźmi doświadcza lęku, który wiąże się raczej z paranoidalnymi fantazjami niż z negatywną samooceną, nie zmniejsza się on w miarę trwania znajomości.
Jedną z metod leczenia w przypadku schizotypowego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

3 Typ osobowości: samotniczy

Osoby o samotniczym typie osobowości:
• mają niewielkie potrzeby towarzyskie, dobrze czują się w samotności,
• nie potrzebują związków z innymi ludźmi aby cieszyć się swoim życiem, są samowystarczalni,
• są bardzo spokojne, beznamiętne, niewzruszone,
• wydają się obojętne zarówno na ból jak i przyjemność,
• potrafią cieszyć się seksem, jednakże nie jest to dla nich zbyt ważne, nie kierują się w swoim życiu namiętnością,
• nie mają na nie wpływu zarówno pochwały jak i krytyka, same oceniają swoje postępowanie.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: schizoidalne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać schizoidalne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej cztery z poniższych kryteriów:
• nie ma potrzeby bliskich związków z innymi ludźmi, również w odniesieniu do rodziny, nie czerpie z nich przyjemności,
• prawie zawsze wybiera działanie w samotności,
• wykazuje brak albo niewielkie zainteresowanie aktywnością seksualną,
• nie potrafi czerpać przyjemności z żadnego, albo prawie żadnego rodzaju aktywności,
• nie ma zaufanych osób ani przyjaciół poza członkami najbliższej rodziny,
• jest obojętna na pochwały i krytykę ze strony innych osób,
• ma bardzo płytką emocjonalność, przejawia chłód uczuciowy, jest zdystansowana , nie interesuje się otoczeniem .
Jedną metod pomocy osobie chorej na zaburzenie osobowości schizoidalne jest psychoterapia.

4 Typ osobowości: towarzyski

Osoby o towarzyskim typie osobowości:
• są skoncentrowane na emocjonalności, świat emocji jest dla nich najważniejszy, łatwo uzewnętrzniają emocje, zachowują się w sposób afektowany, szybko zmienia się im nastrój, na wydarzenia życiowe reagują z emfazą,
• pociągają je romanse, melodramaty, mają bogatą wyobraźnię, opowiadają barwne historie, są witalne, łakome życia,
• bardzo dobrze się czują, kiedy są w centrum uwagi, dodaje im to skrzydeł,
• ważny jest dla nich wygląd, wiele czasu poświęcają aby odpowiednio wyglądać,
• potrafią umiejętnie uwodzić, można zauważyć, że cieszą się swoją seksualnością,
• łatwo angażują się w nowe związki ze względu na zaufanie z jakim zwracają się do innych osób,
• są podatne na sugestie, na nowe idee reagują entuzjazmem.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: histrioniczne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać histrioniczne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej pięć z poniższych kryteriów:
• cierpi, jeżeli nie znajduje się w centrum uwagi,
• w kontaktach z innymi ludźmi często zachowuje się nieodpowiednio, próbuje uwodzić, prowokować seksualnie,
• szybko zmieniają się jej emocje, są bardzo powierzchowne,
• konsekwentnie wykorzystuje wygląd zewnętrzny aby skupić na sobie uwagę,
• wypowiada się w sposób nadmiernie impresjonistyczny, pozbawiony szczegółów,
• dramatyzuje siebie i swoje losy, w przesadzony sposób wyraża swoje emocje,
• wyolbrzymia, przesadza jeżeli chodzi o relacje z innymi ludźmi, widzi w nich silniejszą więź niż ma to miejsce w rzeczywistości .
Jedną z metod leczenia w przypadku histrionicznego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

5 Typ osobowości: pewny siebie

Osoby o pewnym siebie typie osobowości:
• cenią samych siebie, nie mają wątpliwości, że są jedyni w swoim rodzaju, wierzą w samych siebie,
• oczekują, że w każdej sytuacji będą traktowani w sposób szczególny,
• nie zamierzają się kryć ani ze swoimi ambicjami, ani ze swoimi możliwościami,
• w sprawny sposób wykorzystują potencjał innych ludzi dla osiągania swoich celów,
• dobrze czują się rywalizując, lubią walkę o najwyższe miejsca w hierarchii, potrzebują współzawodnictwa,
• identyfikują się z ludźmi na wysokich stanowiskach, o dużych wpływach, prestiżu,
• fantazjują na swój temat, wyobrażając sobie, że są bohaterami, gwiazdami, wybitnymi osobistościami w swojej dziedzinie,
• z dużą jasnością uświadamiają sobie swoje myśli, doznania, nastrój,
• komplementy przyjmują jako coś, co w naturalny sposób im się należy, z gracją i wdziękiem.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: narcystyczne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać narcystyczne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej pięć z poniższych kryteriów:
• ma wyolbrzymione poczucie własnej wartości, nieadekwatne do rzeczywistych osiągnięć, oczekuje traktowania należnego wybitnej osobistości, do czego nie ma podstaw w rzeczywistości,
• fantazjuje o sukcesie, władzy, wielkości, wyidealizowanej miłości,
• wierzy w to, że jest kimś wyjątkowym, wybitnym, kto może utrzymywać kontakty wyłącznie z ludźmi o wyjątkowym, wysokim statusie,
• nieprzerwanie oczekuje podziwu ze strony otoczenia,
• spodziewa się, że będzie w szczególny sposób traktowana, uprzywilejowana, wszystkie jej życzenia będą bez wahania spełniane,
• innych ludzi traktuje jako narzędzia potrzebne do osiągnięcia zamierzonych celów,
• nie potrafi się identyfikować z potrzebami i uczuciami innych, brakuje im zdolności do empatii,
• częste okazywanie zazdrości, przekonanie o zawiści innych osób,
Jedną z metod leczenia w przypadku narcystycznego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

6 Typ osobowości: nonkonformistyczny

Osoby o nonkonformistycznym typie osobowości:
• nie przejmują się tym, co myślą inni ludzie, normami społecznymi - kierują się swoim własnym systemem wartości,
• bardzo lubią ryzyko, z chęcią angażują się w aktywności związane z ryzykiem,
• stoją na stanowisku, że każdy powinien dbać o siebie, niezbyt martwią się o innych,
• subtelnie, szybko, zręcznie potrafią zjednywać sobie przyjaciół, wywierać wpływ,
• od stabilizacji wolą nieustanny ruch, nie cierpią zastoju i wciąż poszukują nowych bodźców, radzą sobie z nowymi sytuacjami dzięki bystrości umysłu, talentom,
• w dzieciństwie i w okresie dorastania są urwisami skłonnymi do różnych wyskoków,
• nie czują się winni z powodu tego co było, nie boją się przyszłości - żyją teraźniejszością.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: antyspołeczne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać antyspołeczne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej trzy z poniższych kryteriów:
• nie potrafi żyć w zgodzie z normami regulującymi współżycie społeczne, objawia się to powtarzającymi się czynami, które mogą stanowić podstawę do różnego rodzaju sankcji karnych,
• jest nieszczera, niegodna zaufania, często kłamie , manipuluje dla osiągnięcia własnej korzyści, przyjemności,
• jest drażliwa, agresywna, często bierze udział w bójkach, napaściach na innych ludzi,
• nie potrafi utrzymać stałej pracy, wywiązywać się ze zobowiązań finansowych, jest nieodpowiedzialna,
• jest impulsywna, niezdolna do planowania,
• zachowuje się lekkomyślnie jeżeli chodzi o bezpieczeństwo własne i innych,
• nie potrafi przeżywać poczucia winy, ma niewrażliwe sumienie, reaguje obojętnie na krzywdy wyrządzane przez siebie innym ludziom.
Inne kryteria rozpoznania to wiek 18 lat lub więcej, zaburzenia zachowania, których początek sięga poniżej 15 roku życia.
Jedną z metod leczenia w przypadku antyspołecznego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

7 Typ osobowości: zmienny

Osoby o zmiennym typie osobowości:
• mają bardzo silną potrzebę bycia nieustannie zaangażowanym w romantyczny związek,
• w kontaktach między nimi i innymi ludźmi niczego nie lekceważą, w związkach są namiętni i skoncentrowani,
• są wrażliwi i uczuciowi, okazują swoje emocje, angażują się we wszystko co robią,
• uwielbiają dobrze się bawić, spontanicznie reagować, lubią ryzyko,
• przepełnia ich energia, są pełni życia, entuzjazmu, inicjatywy, zdolni do pociągnięcia za sobą innych ludzi,
• pociągają ich nowości, często kierują się ciekawością, są otwarci na zmiany, mają otwarty umysł, bogatą wyobraźnię,
• potrafią się zdystansować od rzeczywistości gdy sprawia im zbyt wiele bólu.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szcześliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: borderline

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać zaburzenie osobowości borderline osoba powinna spełniać co najmniej pięć z poniższych kryteriów:
• podejmuje rozpaczliwe wysiłki aby zapobiec porzuceniu zarówno realnemu jak i wyimaginowanemu,
• jej związki z innymi ludźmi są bardzo niestabilne, partnerzy raz są idealizowani, kiedy indziej znowu całkowicie zdeprecjonowani,
• ma zaburzone poczucie własnej tożsamości, zniekształcony, niestabilny obraz własnej osoby,
• zachowuje się autodestrukcyjnie w takich sferach jak na przykład: życie seksualne, wydawanie pieniędzy, używanie środków psychoaktywnych, napadowe objadanie się,
• pojawiają się samouszkodzenia, nawracające próby i groźby samobójcze,
• jest niestabilna emocjonalnie, na skutek silnej zmienności nastroju,
• przewlekle doświadcza uczucia pustki i nudy,
• na skutek stresu mogą się pojawiać przejściowo myśli paranoidalne, objawy dysocjacyjne.
Jedną z metod leczenia w przypadku zaburzenia osobowości borderline jest psychoterapia.

8 Typ osobowości: sumienny

Osobę o sumiennym typie osobowości charakteryzują następujące cechy:
• umiłowanie pracy,
• przywiązanie do zasad moralnych,
• przykładanie wagi do planowania, porządku
• perfekcjonizm,
• upór,
• skupianie się na szczegółach,
• przywiązanie do rzeczy,
• ostrożność.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: obsesyjno - kompulsyjne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać antyspołeczne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej cztery z poniższych kryteriów:
• przesadnym skupieniem na pracy i zaniedbywaniem innych sfer życia,
• plany stają się ważniejsze od celu któremu miały służyć,
• trudność w kończeniu różnego rodzaju zadań ze względu na nadmierny perfekcjonizm,
• kłopoty z pozbywaniem się bezużytecznych, bezwartościowych przedmiotów,
• sztywny, niezmienny upór,
• w odniesieniu do pieniędzy skąpstwo, narzucanie tego sposobu postępowania innym,
• nadwrażliwość moralna – nieadekwatna względem wagi danej sytuacji,
• ciężko takiej osobie pracować w zespole, dzielić się zadaniami do wykonania.
Jedną z metod leczenia w przypadku obsesyjno-kompulsyjnego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

9 Typ osobowości: współpracujący

Osoby o współpracującym typie osobowości:
• silnie angażują się w relacje z innymi ludźmi, związki są dla nich bardzo ważne,
• przedkładają towarzystwo jednej bądź też większej ilości osób nad samotność,
• lubią pracę w zespole, bez problemu podporządkowują się poleceniom, przełożonemu,
• przed podjęciem decyzji wolą przedyskutować ją z innymi osobami, skorzystać z ich rad.
• starają się, aby łączyły ich jak najlepsze relacje emocjonalne z bliskimi, aby były wypełnione pozytywnymi uczuciami
• inni ludzie są dla nich ważni, są skłonni do wyrzeczeń na konto ważnych dla siebie osób,
• bardzo potrzebują silnej , bliskiej relacji – jeżeli ją utracą, dążą do jej odbudowania.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: zależne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać zależne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej pięć z poniższych kryteriów:
• nie potrafi podejmować prostych, codziennych decyzji bez porad i pomocy ze strony innych osób,
• ma trudności w wyrażaniu odrębnego zdania wobec innych obawie przed utratą aprobaty (nie bierze się po uwagę sytuacji lęku przed możliwością zemsty),
• ze względu na brak wiary w siebie i własne siły nie jest zdolna do samodzielnej realizacji zadań, do okazywania inicjatywy.
• zbyt daleko posuwa się w poszukiwaniu wsparcia i opieki
• jest niepewna, bezradna , w lęku, że sama sobie nie poradzi,
• jeżeli zakończy się jej bliski związek to od razu szuka kolejnego, który byłby dla niej źródłem wsparcia,
• boi się sytuacji, w których musi sama sobie radzić, obawia samotności pomimo, że nie ma do tego realnych podstaw,
• oczekuje, że za najważniejsze obszary w jej życiu przejmą odpowiedzialność inne osoby.
Jedną z metod leczenia w przypadku zależnego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

10 Typ osobowości: wrażliwy

Osoby o wrażliwym typie osobowości:
• stając przed wyborem, przedkładają to co znane nad to co nieznane, lubią rutynę, ustalone ścieżki postępowania,
• bardzo ważne jest dla nich co myślą o nich inni ludzie,
• w kontaktach z innymi ludźmi zachowują pewien dystans , wystrzegają się pochopnych sądów, decyzji, przedwczesnego zaangażowania,
• na płaszczyźnie kontaktów z innymi ludźmi zachowują się bardzo poprawnie i jednocześnie powściągliwie,
• potrzebują wyraźnie określonej roli zarówno w sferze pracy jak i kontaktów towarzyskich, tak aby było jasne czego się od nich oczekuje,
• nie są skłonne do dzielenia się swoimi najgłębszymi uczuciami, myślami nawet z najbliższymi.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: unikające kontaktów społecznych

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać unikające (kontaktów społecznych) zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej cztery z poniższych kryteriów:
• ze względu na lęk przed krytyką, odrzuceniem, dezaprobatą ze strony innych ludzi unika aktywności zawodowej wymagającej znacznych kontaktów międzyludzkich,
• niechętnie wchodzi w związki, dopóki nie ma pewności, co do pozytywnych uczuć z drugiej strony
• jest powściągliwa w nawiązywaniu bliższych stosunków z innymi, z obawy przed ośmieszeniem lub zawstydzeniem,
• w sytuacjach społecznych nadmiernie zamartwia się możliwością krytyki lub odrzucenia ze strony innych
• czuje się nieadekwatna przy zawieraniu nowych znajomości, czuje się skrępowana,
• ma złe zdanie na swój temat, myśląc o sobie jako o kimś gorszym, nieatrakcyjnym,
• przeżywa duży lęk w związku z ryzykiem powstania jakichś niezręcznych sytuacji, przez co unika angażowania się w nowe rodzaje aktywności.
Jedną z metod leczenia w przypadku unikającego (kontaktów społecznych) zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

11 Typ osobowości: ofiarny

Osoby o ofiarnym typie osobowości:
• z wyprzedzeniem reagują na potrzeby innych ludzi, zanim cokolwiek zostanie powiedziane, jeżeli się zorientują, to dają drugiej osobie czego potrzebuje, zanim zdąży o to poprosić,
• rezygnują z ambicji i współzawodnictwa, zadowala ich druga, czy nawet ostatnia pozycja,
• są uważne na innych ludzi, uczciwe, godne zaufania,
• pozostają wierne na dobre i złe, nie czynią nikomu wyrzutów, trudno im osądzać innych, często są pobłażliwe,
• potrafią wytrwale znosić cierpienie, znój, niewygody,
• są naiwni, prostoduszni, nie doceniają wpływu jaki wywierają na inne osoby, trudno im dostrzec u innych jakieś zakulisowe, nie do końca jasne i szczera motywy działania.

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: masochistyczne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM III-R aby rozpoznać masochistyczne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej pięć z poniższych kryteriów:
• pomimo tego, że inne możliwości są widoczne, dokonuje takich wyborów ludzi i sytuacji, które prowadzą do porażki,
• nie daje sobie pomóc, odtrąca tych, którzy próbują,
• jeżeli osiąga sukces to reaguje na niego depresją, poczuciem winy, ściąga na siebie różne nieszczęśliwe wypadki,
• prowokuje innych do gniewu i odrzucenia, po czym doznaje poczucia krzywdy, klęski, upokorzenia,
• nie jest w stanie tolerować przyjemnych uczuć, satysfakcji, odrzuca ludzi i sytuacje, które mogłyby do tego prowadzić,
• wychodzi jej pomaganie innym, a gdy ma coś zrobić dla siebie, również w najważniejszych dla niej sferach życia osobistego, to ponosi porażkę - pomimo tego, że posiada niezbędne zdolności i umiejętności aby osiągnąć sukces,
• nie interesują ją ludzie, którzy dobrze się do niej odnoszą,
• jest skłonna do ofiar i wyrzeczeń na rzecz osób, które wcale tego nie oczekują.
Jedną z metod leczenia w przypadku masochistycznego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

12 Typ osobowości: władczy

Osoby o władczym typie osobowości:
• nie boją się władzy, związanej z nią odpowiedzialnością, chętnie wchodzą w rolę lidera,
• dobrze się czują w strukturach gdzie jest jasno określona hierarchia, jest jasno określone kto komu jest podporządkowany,
• ich mocną stroną jest dyscyplina, której wymagają również od innych,
• są ukierunkowane na osiąganie celów, które sobie wyznaczyły, zachowują się w sposób pragmatyczny, bez bujania w obłokach, konsekwentnie dążą do celu,
• dobrze odnajdują się w trudnych sytuacjach, potrafią sobie radzić ze strachem,
• lubią jak się coś dzieje, przygody , są wytrzymali fizycznie, trenują, często sporty walki,

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: sadystyczne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM III-R aby rozpoznać sadystyczne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej cztery z poniższych kryteriów:
• odwołuje się do przemocy fizycznej, aby ustalić swoją dominację w związku,
• poniża i upokarza ludzi w obecności innych,
• osoby od siebie zależne poddaje niezwykle twardej dyscyplinie,
• czerpie przyjemność z fizycznego i psychicznego cierpienia ludzi i zwierząt,
• kłamie aby zadawać ludziom ból,
• zastrasza ludzi, aby zmusić ich do postępowania zgodnego ze swoją wolą,
• ogranicza autonomię ludzi, z którymi jest w bliskim związku,
• fascynuje ją gwałt, broń, sztuki walki, krew, przemoc, tortury.
Jedną z metod leczenia w przypadku sadystycznego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

13 Typ osobowości: poważny

Osoby o poważnym typie osobowości:
• z reguły zachowuje trzeźwość umysłu, nie jest skora do ekspresji uczuciowej,
• potrafią w realistyczny sposób ocenić swoje możliwości, zarówno bez przesadnej skromności jak i pychy,
• potrafią bez żadnej taryfy ulgowej, krytycznie oceniać zarówno siebie jak i inne osoby,
• uważają, że normalną rzeczą jest ponosić konsekwencje swoich czynów, nie uciekają od nich,
• starają się w rozważny sposób podchodzić do każdej decyzji, zastanowić się nad każdym argumentem za i przeciw,
• starają się przewidywać możliwe trudności, być przygotowane na najgorsze
• jeżeli zachowają się bezmyślnie, nieodpowiednio wobec kogoś i zdadzą sobie z tego sprawę - jest to dla nich bardzo duży ciężar, mają duże wyrzuty sumienia,

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: depresyjne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać depresyjne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej pięć z poniższych kryteriów:
• zwykłym dla niej nastrojem jest rozpacz, smutek, przygnębienie, brak radości,
• obraz samej siebie taka osoba tworzy przede wszystkim poprzez poczucie bezwartościowości, niskiej samooceny,
• taka osoba nieustannie atakuje samą siebie, krytykuje, oskarża,
• ma skłonność do zamartwiania się, smętnej zadumy,
• innych osądza w sposób negatywny, krytyczny, bezwzględny,
• jest bardzo pesymistycznie nastawiona do wszystkiego co się dzieje,
• łatwo uruchamiają się w niej poczucie winy, wyrzuty sumienia.
Jedną z metod leczenia w przypadku depresyjnego zaburzenia osobowości jest psychoterapia.

14 Typ osobowości: wygodny

Osoby o wygodnym typie osobowości:
• cenią wygodę, czas wolny, chcą spędzać swój czas zgodnie ze swoją wolą, gdy im ktoś spróbuje w tym przeszkadzać to będą się bronić,
• robią tyle ile się od nich wymaga, ani mniej, ani więcej, w ten sposób podporządkowują się zasadom,
• nie maja zgody w sobie na to aby żądać od nich zbyt wiele, w takiej sytuacji bez skrępowania się sprzeciwią,
• niezbyt przejmują się czasem, nerwowość i pośpiech jest dla nich bez sensu, wychodzą z założenia, że wszystko jakoś kiedyś się zrobi,
• są zadowoleni z samych siebie, nie potrzebują wzorców,
• według nich często o losie i powodzeniu osoby decyduje toczące się koło fortuny, nie są gorsi od innych i mają prawo do przyjemności, które niesie ze sobą życie
• chcieliby robić wszystko po swojemu ale gdyby miało to doprowadzić do konfliktu z bliskimi osobami, to długo będą się nad tym zastanawiać,

O ile cechy te są obecne w umiarkowanym stopniu, to w żaden sposób takiej osobie nie muszą przeszkadzać w szczęśliwym życiu a wręcz w wielu okolicznościach mogą stanowić atut, który odpowiednio wykorzystany może przyczynić się do sukcesów życiowych.

Zaburzenie osobowości: bierno-agresywne

Dopiero gdy cechy typu osobowości stają się w groteskowy sposób przesadzone, sztywne, uporczywe, nie ma możliwości zmiany sposobu działania to cierpi z ich powodu zarówno taka osoba jak i jej otoczenie.
Według DSM IV aby rozpoznać bierno-agresywne zaburzenie osobowości osoba powinna spełniać co najmniej cztery z poniższych kryteriów:
• w najróżniejszych możliwych sytuacjach stawia bierny opór, zarówno w sferze życia prywatnego jak i zawodowego,
• czuje się niezrozumiana i niedoceniana, często na to narzeka,
• często się kłóci z innymi, jest ponura,
• bez realnych przyczyn krytykuje wyżej od siebie postawione osoby,
• do tych, którym lepiej się powodzi, czują niechęć i zawiść,
• nieustannie, przesadnie uskarżają się na swój zły i pechowy los
• porusza się pomiędzy wyzywającym zachowaniem a skruchą,
Jedną z metod leczenia w przypadku zaburzenia osobowości bierno-agresywnego jest psychoterapia.

ODPOWIEDZ