tym razem z punktu widzenia pozostałych szkół/ścieżek
Ja bym chciał poznać każą z nich a nie tylko bhakti.
Może lepiej będzie tłumaczyć Deva na Daimon/Anioł?
Tylko że ze słowem Demon też jest problem
ponieważ kk przez lata narobił ludziom takiej sieczki z mózgu.
Demon (stgr. δαίμων daimon – dosłownie ten, który coś rozdziela lub ten, który coś przydziela, także: nadprzyrodzona potęga, dola; łac. daemon) – istoty występujące w wielu wierzeniach ludowych, mitologiach i religiach, które zajmują pozycję pośrednią między bogami a ludźmi, między sferą ziemsko-ludzką, materialną, a sferą boską, czysto duchową; istoty o cechach na wpół ludzkich, na wpół boskich; najczęściej są to nieprzyjazne człowiekowi duchy(bzdura,najczęściej duchy są złe dla złych ludzi a dobre dla dobrych-przyp Mezamir), związane pierwotnie z pojęciem nieczystości sakralnej.-wiki
W religii greckiej demon to początkowo nieosobowa moc nadprzyrodzona, którą z czasem zaczęto wyobrażać sobie w postaci różnych duchów podrzędnych bogom. Pierwotnie pojęcie to miało charakter ambiwalentny, stanowiło zarówno pozytywne jak i negatywne określenie nadludzkiej istoty – demony bywały groźne, ale i dobrotliwe (jako takie pełniły na przykład funkcję duchów opiekuńczych – w takim rozumieniu pisali o demonach m.in. Platon, Sokrates, Heraklit). Od czasów Ksenokratesa, wraz z rozwojem koncepcji dualizmu, demony zaczęto utożsamiać przede wszystkim ze złem, bowiem wszelkie uwikłanie w materię uważano za złe (a więc również istoty powiązane z materią choćby częściowo ).
Bogowie starej religii stali się diabłami nowej.
"Daimony (...) są to stworzenia co do swego rodzaju ożywione, co do swej natury rozumne, w swej duszy podatne na namiętności, pod względem cielesnym powietrzne, co do długości życia wieczne. Z tych pięciu cech, które wymieniłem, trzy pierwsze mają wspólne z nami. Czwarta jest tylko im właściwa. Ostatnią dzielą z bogami nieśmiertelnymi". (Fragment O bogu Sokratesa, XIII).
Może po prostu ubożsi(o moc i wiedzę) a nie mniej boscy?Są oni jakby "mniej bogami".
Nazwa “bogb” jest u Słowian odwieczna;
znali ją oni na długo przed narzuceniem im judeochrześcijaństwa
stosując do bogów własnych.
Najdawniejsze znaczenie wyrazu”bogb”było bardzo odmienne od dzisiejszego.
Słowo bogb znaczyło tyle co:udział,dola,dawca doli,dobrej doli,szczęścia.
Bóg jako istota mityczna,był niegdyś właściwie uosobioną przyczyną doli czy szczęścia.
Bhajati-wydziela komu co.
Bhagah-dobro,szczęscie,ten kto daje,wydziela,pan,przydomek wielu bóstw.
Baya-udział,dola.
Zlega boga vźiva -złej doli zażywa/źle mu się wiedzie.
Nemam si bela boga ot toja ćlovek-nie daje mi spokoju ten człowiek.
Da vidb i az bela boga(vel bel deń)-niech i ja zaznam spokoju czy radości
U Słowian pólnocnych mamy charakterystyczne nazwy ważnej rośliny wróżebnej
evigeron acer,które to nazwy brzmią: śćaśće, dóla, bogatka.