W tym czasie (1925-1926) Śrila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura szeroko omawiał
kwestię daivi - varnaśramy, temat nad którym często rozwodził się podczas nauczania. Na
przykład, w czasie wywiadu z profesorem Albertem Suthersem, ze Stanowego Uniwersytetu
w Ohio, zrobił kapitalną analizę varnaśramy, odpowiadając na pytanie dotyczące systemu
kastowego :
Profesor Suthers : Czy uznajesz system kastowy ? Kastowy Hindus spogląda z góry na inne
klasy oczyma pełnymi wzgardy i odrzucenia. Czy i ty tak robisz ?
Śrila Sarasvati Thakura : Jako, że ogólnie zrozumienie filozofii vaisnava nakierowane jest
na służbę dla Boga, techniki, wyrażania tego również różnią się od zwykłych sądów
moralnych innych sekt. Słyszałeś już, że Vaisnavowie nie zważają na moralność i zasady
etyczne ateistów. Nie mają też zbytnio względu na opinie tych teistów, dla których wielbienie
Boga jest rzeczą drugorzędną. Mówią oni (Vaisnavowie), że służba dla Boga czy miłość do
Boga jest rzeczą najważniejszą. Kiedy dwie rzeczy, a mianowicie wrodzona skłonność i
sytuacjaczłowieka dochodza do punktu , w którym mogą być pomocne w najważniejszej
sprawie - służbie dla Boga, wówczas ustanawiany jest właściwy porządek społeczny znany
jako daivi - varnaśrama (boski system kast i poziomów życia). Dopóki nie zamanifestują się
naturalne skłonności duszy ludzkiej, naruszenie tego porządku powoduje wiele zaburzeń i
trudności, zarówno indywidualnie jak i zbiorowo. Taki system kastowy uwzględnia naturę i
upodobania człowieka. Odnalezienie czyjejś przynależności kastowej, zgodnie z jego
naturalnymi skłonnościami jest naukowe. Nieuznawanie tej nienaruszalnej, naukowej zasady
o naturalnych skłonnościach, takiej jak była ona zachowywana i ogłaszana przez
doświadczonych wielkich mędrców, i błędne przyjmowanie zasady narodzin tzn
zdeterminowania kasty jedynie przez narodziny, stwarza wiele niepokoju dla jednostek i
zbiorowości. Kiedyś ta zasada przynależności kastowej była w Indiach doskonała i dobra we
wszystkich szczegółach. Nawet obecnie Indusi mogą stać prosto, w duchu wyzwania wobec
świata, na wspaniałym fundamencie przeszłości. Jeśli zbadamy obecny system społeczny
Europejczyków, stwierdzimy że jakiekolwiek piękno można odnaleść w tym systemie, ma
ono źródło w zdeterminowaniu kasty czy porządku społecznego zgodnie z naturalnymi
skłonnościami. Zobaczymy, że osoba o upodobaniach wojskowych (tzn do życia ksatryi)
wstępuje do armii, inna - o skłonnościach vaisyi angażuje się w handel ; osobyo
skłonnościach śudrów służą innym. Żadne społeczeństwo nie może dobrze funkcjonować, o
ile mniej lub bardziej, w takiej czy innej formie, nie przyjmie systemu kastowego opartego na
naturalnych inklinacjach. Nawet wśród rdzennych Europejczyków, w związkach małżeńskich
czy w czasie publicznych festiwali, występuje różnica pomiędzy wyższymi i niższymi
grupami społecznymi, powodowana naturalnymi skłonnościami uczestników. Choć system
kastowy w dużym stopniu został przyjęty przez społeczeństwo europejskie, nie osiągnął
jeszcze naukowej doskonałości.
W Indiach jednakże system ten stał się doskonały na bazie określenia naturalnych
predyspozycji. Wielka historia Indii, a mianowicie Mahabharata daje tysiące przykładów
potwierdzających ten fakt. To dlatego, że w Indiach system ten maiał naukowe podstawy,
wszystkie inne narody świata wielbiły Indusów jako swoich mistrzów duchowych. Nawet
mieszkańcy Egiptu, Chin itd. otrzymywali instrukcje we wszystkich sprawach, skłaniając swe
głowy przed Indusami. Widzimy w starożytnej historii Indii, że uprzednio była tylko jedna
kasta, zaś później społeczeństwo zostało w naukowy sposób podzielone na kasty braminów,
ksatriyów itd., stosownie do różnic we wrodzonych skłonnościach do służby dla Boga.
Acarya umieszczał kogoś na wyższym lub niższym poziomie w systemie kastowym zależnie
od tego czy jego upodobanie do służenia Bogu było duże czy małe. Ci, którzy z największym,
nabożnym zapałem byli przyciągnięci do takiej służby, okazując największą inteligencję,
zostali braminami. Stali się głową ciała społecznego. Za głową podążają ręce, uda i nogi czyli
odpowiednio ksatriyowie, vaisyowie i śudrowie. Rozważ to proszę : to głowa zajmuje
najwyższe miejsce w naszym ciele i ona jest siłą napędową wszystkich zmysłów. Jaka jest
potrzeba, by mówić coś więcej, skoro wszystkie zmysły czyli oczy, uszy, nos, język, skóra
połączone są w głowie. To tutaj razem z umysłem osiedliły się inteligencja i ego. Jeśli choruje
jakakolwiek inna część ciała, jejpraca może być w jakiś sposób zachowana : na przykład po
amputacji ręki często jej funkcja zastępowana jest przez umieszczenie w tym miejscu
sztucznej ręki. Ale kiedy zostanie uszkodzony mózg, czy odcięta głowa, żaden z członków
ciała takich jak ręce, nogi itd, nie może pracować. W ten sam sposób głowa ciała
społecznego, kierująca się inteligencją wskazuje na zdolności bramińskie. Dlatego braminowi
poleca się, aby w duchu wielbienia codziennie recytował mantrę Gayatri (hymn Rig -
wedyjski) modląc się o to, by kierowała nim chęć służenia Bogu. Bramini nie mają żadnych
uzdolnień intelektualnych prócz tego żarliwego nastroju służenia Bogu. Ktoś degraduje się do
poziomu ksatriyi"vaisyi czy śudry, stosownie do stopnia upadku z tego nastroju gorliwości do
boskiej służby z powodu jakiejś innej pobudki. Bramini reprezentują mózg i usta. Zadaniem
mózgu jest nakierowanie całej skłonności służenia na Boga, a funkcją ust - szerzenie chwał
Pana. To ci bramini są właścicielami wszystkiego, ponieważ są Gosvamimi czyli panami
zmysłów, tj sługami Boga. Nie sprzeniewierzają niczego na swój własny użytek, lecz
wszystko poświęcają Bogu. Z tego powodu wszyscy ludzie w społeczeństwie ufają im i
wybierają ich na swoich przewodników duchowych. Ci zaś, którzy zamiast zaakceptować
takiego bramina, żywią do niego urazę, upadają z dobrej drogi. Za mózgiem i ustami
postępuje rola ramion, do których porównywani są ksatriyowie, potem ud, które reprezentują
vaisyowie, śudrowie natomiast, ze względu na niemoralny charakter i niestały umysł
porównywani są do stóp. A ci, których życie jest zupełnie nieuregulowane znani są jako
antyajas (niedotykalni) i znajdują się poza czterema wymienionymi klasami. Filozofia
vaisnava uznaje Daivi - varnaśramę, czyli klasyfikację zgodnie z boskim systemem, gdzie
ludzie podzieleni są na klasy stosownie do ich szczególnych upodobań.Nie ma kwestii
nienawiści czy lekceważenia jakiegokolwiek ciała w systemie varnaśramy przyjętym przez
Mahaprabhu Śri Caitanya Devę, czy ukazanym przez Niego procesie pielęgnowania oddania
dla Boga, który zawsze stoi ponad tym systemem. W naukach, które dawał odnajdziemy
instrukcję, by zawsze okazywać szacunek każdemu stworzeniu z powodu jego związku z
Bogiem. To co mówi Śri Caitanya Mahaprabhu jest o wiele wznioślejsze niż nikła poprawa
stanu niższych kast proponowana przez współczesnych reformatorów społecznych, mało tego
- przewyższa daleko nawet bezstronną równość nauczaną w Gicie. Propozycja światowych
moralistów, by nieco podnieść status niższych klas społeczeństwa jest motywowana
całkowicie odmienną przyczyną - ukrywają się za tym jakieś protesty polityczne, osobiste
interesy i inne podobne cele.
Takie podrzędna zasady wzmogły próby wzniesienia się niższych klas, co ma zupełnie
światowy charakter i wyraźnie zdradza ich hipokryzję. Instrukcja Gity, żeby każdego widzieć
na równi ze sobą jest wielokrotnie lepsza od tego i wolna od światowego brudu. Nauczanie
Śri Caitanya Devy nie jest jedynie opartym na bezstronności zakazem światowości, ale jest
nauczanie pozytywnym o charakterze transcendentalnym.
Śri Caitanya Deva pragnie zaangażować wszystkie jivy w służbę dla Boga i w ten sposób
wznieść je do wyższego statusu. Przemienia On wronę w Garudę (księcia orłów). Religia,
którą głosi nie jest przeznaczona jedynie dla Bengalczyków, ani nawet Hinhusów, ale dla
wszystkich krajów, każdej wioski, jest to uniwersalna religia dla wszystkich stworzeń. Mówi
On :"Moje Imię będzie szerzone we wszystkich miastach, wszystkich wioskach istniejących
na świecie ''. Jego powszechna religia Miłości przyciągnęła zwierzęta, drzewa, trawę, krzewy,
pnącza, a nawet dzikie zwierzęta takie jak tygrysy itd. Szerzona również pomiędzy nimi
sprowadziła je z zewnętrznej świadomości do prawdziwej wewnętrznej natury. Głoszona
przez Niego religia jest religią duszy, a nie społeczną, cielesną, umysłową czy moralną i nie
ogranicza się do zwykłej formy oddania jako sługi Majestatycznego Pana. Jego religia
odkrywa wrodzoną naturę jivy - duszy i objawia się niesłabnącą, całkowitą miłością do Boga.
Według Niego Kryszna jest Absolutną Osobą,
Duchowym Despotą . Religia miłości polega na
pełnym zadowoleniu Jego Zmysłów. Jiva powinna być opałem dla zadowalania Zmysłów
niepohamowanego Autokraty, którego Wola jest prawem. To właśnie służenie temu
Samowładcy pod kierownictwem osób (wielbicieli), które są dobrze utwierdzone w wiecznej
służbie dla zadowalania Zmysłów Kryszny (który jest szczególną Postacią, ucieleśniającą
żywotność dającą w pełni najwyższe poczucie transcendentalnej przyjemności) jest obiektem
do zrealizowania dla jivy i jest także środkiem do zrealizowania tego celu. Różnica pomiędzy
filozofią Vaisnava i innymi filozofiami świata leży w fakcie, że w tej pierwszej zarówno
osiągany cel jak i środki prowadzące do niego są tożsame bez żadnej różnicy. Środki
oczyszczone i dojrzałe objawiają się jako Obiekt. Zgodnie z filozofią Vaisnava intonowanie
słodkiego Imienia Boga stanowi cel i środek do jego osiągnięcia. Doktryna dotycząca Imienia
Boga jest główną cechą tej filozofii ''.
[ Jest rzeczą wątpliwą, by poczciwy profesor mógł pojąć Absolutną naturę słów Śrila
Bhaktisiddhanty Sarasvati Thakury, ale jak zobaczymy dalej w cytatach z innych części
wywiadu, bystry profesor został wprawiony w zakłopotanie jasnością spontanicznego
komentarza acaryi i przyjął go.] - Promień Visznu.